Estoppel
Z Wikipedii
Estoppel (venire contra factum proprium) - przeszkoda nie pozwalająca stronie na powołanie się na fakty, czy okoliczności sprzeczne z jego poprzednimi oświadczeniami czy czynnościami.
Podmiot prawa, jeśli trwał przy określonej praktyce, nie może powoływać się na bezprawność tej praktyki lub jej niewiążący charakter, o ile inny podmiot prawa przyjmował tę praktykę w dobrej wierze i poniósłby szkody w wyniku zmiany tej praktyki.
Zasada stosowana w sądownictwie arbitrażowym i wewnętrznym anglosaskim, odgrywa istotne znaczenie we współczesnym międzynarodowym prawie publicznym. Sprowadza się ona w tym prawie do łacińskiej paremii non concedit venire contra factum proprium (nie pozwalać sobie na działanie sprzeczne z własnymi czynami). Na zasadę estoppel ("nie zaprzeczania sobie") można się powołać, gdy czyn został dokonany przez kompetenty organ państwowy i zaakceptowany przez drugie państwo, które opierając się na tym czynie podjęło własne działanie.
[edytuj] Etymologia
Według słownika Webstera, termin estoppel wywodzi się ze starofrancuskiego estoupail oznaczającego czop, szpunt (ang. bung).