Eta Carinae
Z Wikipedii
| Eta Carinae | |
| η Carinae | |
 Fotografia wykonana przez Kosmiczny Teleskop Hubble'a ukazuje wokół gwiazdy pozostałości po jej dawnych eksplozjach. |
|
| Epoka J2000 | |
| Gwiazdozbiór | Kil |
| Rektascensja | 10h45m03.60s |
| Deklinacja | -59°41'03.0" |
| Odległość | ~8800 ly (~2700 pc) |
| Rodzaj gwiazdy | S Doradus |
| Typ widmowy | – |
| Jasność obserwowana | 6,21 m |
| Jasność absolutna | -9,6 m |
| Inne nazwy | HD 93308, HR 4210 |
Eta Carinae (η Car) - gigantyczna (100 - 150 razy masywniejsza od Słońca) jasna niebieska gwiazda zmienna w gwiazdozbiorze Kila. Gwiazda ta jest bardzo niestabilna i w każdej chwili może eksplodować jako supernowa lub nawet hipernowa (typ supernowej zdolny wyemitować błysk gamma). Znajduje się wewnątrz wielkiej jasnej mgławicy, znanej jako Mgławica Carina, "Dziurka od Klucza" lub NGC 3372.
Jedną z charakterystycznych cech Ety Carinae są jej nieoczekiwane zmiany jasności. Kiedy w 1677 roku została po raz pierwszy skatalogowana przez Edmunda Halleya, była obiektem czwartej wielkości gwiazdowej, jednak już w 1730 zaobserwowano jej znaczne pojaśnienie i stała się ona najjaśniejszą gwiazdą w Kilu. Od tego czasu zaczęła słabnąć i w 1782 powróciła do poprzedniego stanu. W 1820 znów zaczęła jaśnieć dziesięciokrotnie do 1827, by w kwietniu 1843 osiągnąć największą zarejestrowaną jasność ok. -0,8m. Eta Carinae była wówczas drugą, pod względem jasności, gwiazdą na niebie, zaraz po Syriuszu i to pomimo wielkiej odległości ok. 8800 lat świetlnych (2,3 kpc. Następnie jej jasność ponownie zaczęła słabnąć, by w latach 1900-1940 spaść do ok. 8. wielkości gwiazdowej, a więc przestała być widoczna gołym okiem. Wkrótce jednak znów pojaśniała do 6-7m w 1952. Obecnie gwiazda znajduje się na pograniczu widzialności nieuzbrojonym okiem przy jasność 6,21 m, notując w latach 1998-1999 niespodziewane dwukrotne pojaśnienie.
Eta Carinae znajduje się w krańcowym stadium ewolucji (trwającej w przypadku tak masywnych obiektów "zaledwie" ok. jednego miliona lat) i w wyniku szybkiej (gwiazda emituje 4 miliony razy więcej energii niż Słońce) utraty materii poprzez silny wiatr gwiazdowy, który uderza w wolniejsze warstwy zewnętrzne, przechodzi czasami potężne wybuchy. Ostatni miał miejsce podczas maksimum jasności, w roku 1841. Pozostały po nim dwa sferyczne obłoki gazu i pyłu, każdy setki razy większy od Układu Słonecznego, rozchodzące się z biegunów gwiazdy, nazwane "Mgławica Homunculus". Obserwacje prowadzone w zakresie rentgenowskim ukazały również ślady podobnej eksplozji, jaka nastąpiła około 1000 lat temu. Gdy reakcje termojądrowe wewnątrz gwiazdy ustaną, co wedle wszelkiego prawdopodobieństwa nastąpi w ciągu najbliższych kilkudziesięciu tysięcy lat, Eta Carinae zginie podczas gigantycznego wybuchu supernowej lub hipernowej, stając się gwiazdą neutronową, bądź - co przy tak dużej masie bardzo możliwe - czarną dziurą.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
