Fala Pardeego

Z Wikipedii

Fala Pardeego (tzw. prąd uszkodzenia) uniesienie odcinka ST elektrokardiogramu wypukłością skierowane ku górze występujące w świeżym zawale serca lub w jego ostrym niedokrwieniu. Fala występuje zazwyczaj w ciągu kilku godzin od momentu rozpoczęcia bólu wieńcowego. Czasami współistnieje lustrzane obniżenie odcinków ST w odprowadzeniach przeciwstawnych. Odcinki ST normalizują się (obniżają do linii izoelektrycznej) w różnym czasie od wystąpienia zawału (od kilku godzin do kilku tygodni).

Schematyczne przedstawienie uniesienia odcinka ST o typie fali Pardeego.

Zmiana została po raz pierwszy opisana przez Harolda Pardeego w 1920 roku^[1].

Zapis z 12-odprowadzeniowego EKG ukazujący zawał ściany dolnej mięśnia sercowego. Uniesienia odcinka ST o typie fali Pardeego występują w odprowadzeniach II, II i aVF. Warto zwrócić uwagę na współistniejące obniżenie odcinka ST w I i aVL.

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Zaburzenia ukrwienia mięśnia sercowego. W: Barbara Dąbrowska, Andrzej Dąbrowski: Podręcznik elektrokardiografii. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2005, s. 265. ISBN 83-200-3011-0. 
• Tomasz Tomasik, Adam Windak, Anna Skalska, Jolanta Kulczycka-Życzkowska, Józef Kocemba: Elektrokardiografia dla lekarza praktyka. Kraków: Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne "Vesalius", 1996, s. 90. ISBN 83-85688-03-X. 

Przeczytaj też zastrzeżenia dotyczące pojęć medycznych na Wikipedii!
Wikiprojekt: Nauki medyczne • Portal: Nauki medyczne