Falco
Z Wikipedii
Spis treści |
Falco, właściwie Johann (Hans) Hölzel – ur. 19 lutego 1957 w Wiedniu, zm. 6 lutego 1998 w Puerto Plata (Dominikana), austriacki wokalista i muzyk.
[edytuj] Biografia
[edytuj] Wczesne lata życia
Hans Hölzel urodził się 19 lutego 1957 roku w Wiedniu w dzielnicy Margareten jako jedyny z trojaczków, który przeżył. Jego matka, Maria, była wówczas pracownicą pralni, zaś ojciec Alois – niewykwalifikowanym robotnikiem. Rodzice bardzo wcześnie zauważyli muzyczny talent syna. Na czwarte urodziny kupili mu pianino i wysłali go na naukę gry do dr Bodem, która szybko potwierdziła spostrzeżenia rodziców. Niedługo potem profesor wiedeńskiej Akademii Muzycznej nazwał Hansa „małym Mozartem”.
W 1963 roku Hans rozpoczął naukę w katolickiej szkole podstawowej, gdzie w grudniu tego samego roku podczas świątecznej uroczystości pierwszy raz wystąpił publicznie grając walca „Nad pięknym modrym Dunajem” a na bis „Wiedeńską krew” (które to słowa wiele lat później umieścił w tytule jednej ze swoich piosenek i zilustrował bardzo „krwawym” wideoklipem). W 1967 roku kontynuował naukę w Rainergymnasium.
W 1968 roku Alois Hölzel odszedł od rodziny. Od tamtego czasu Hansa wychowywały trzy kobiety – matka, babcia i sąsiadka, którą nazywał „Schlintzi”. W wieku 16 lat opuścił szkołę. Przez jakiś czas chwytał się różnych zajęć, kupił też swoją pierwszą gitarę basową i jako basista zaczął występować z grupą Umspannwerk. Poza tym przez trzy semestry uczęszczał do Wiedeńskiego Konserwatorium Jazzowego.
[edytuj] Hans Hölzel staje się Falco
W 1977 roku Hans Hölzel wyjechał do Berlina Zachodniego w ślad za swoim idolem Davidem Bowie. Zabawił tam ponad rok, grając w różnych rockowych kapelach. Po powrocie do Wiednia rozpoczął występy w grupie Hallucination Company, tzw. teatrze rockowym. W tym czasie też, podczas jednej z tras koncertowych, nazwał się „Falco” na cześć NRD-owskiego skoczka narciarskiego, Falko Weisspfloga. Niedługo potem Stefan Weber, lider kultowego w Austrii anarchistycznego teatru rockowego Drahdiwaberl, zaprosił do współpracy kilku muzyków z Hallucination Company, w tym Falco.
[edytuj] Pierwsze sukcesy
Pierwszym krokiem Hansa Hölzela do sukcesu był jego autorski utwór „Ganz Wien”, satyra na zjawisko narkomanii, napisana w 1979 roku. Używana z początku jako przerywnik na koncertach Drahdiwaberl z czasem stała się przebojem wiedeńskiej sceny nowej fali. Falco zwrócił na siebie uwagę Markusa Spiegla, ówczesnego szefa wytwórni płytowej GIG Records, który podpisał kontrakt z nim jako artystą solowym oraz przedstawił go kompozytorowi Robertowi Pongerowi. Współpraca Falco z Pongerem zaowocowała najpierw singlem „Der Kommissar”, który stał się sztandarowym utworem Neue Deutsche Welle i obiegł świat w ilości 7 mln egzemplarzy. Następnie – album „Einzelhaft”, również wielki sukces, który z 25-letniego artysty uczynił międzynarodową gwiazdę i milionera. Niestety, dla nadwrażliwego perfekcjonisty, jakim był Falco tak nagły awans oznaczał przede wszystkim stres – że nie uda mu się ponownie przeskoczyć nałożonej poprzeczki i szybko odejdzie w zapomnienie. W tamtym momencie rozpoczęły się jego pierwsze problemy alkoholowe. Obawy zdawała się potwierdzać następna płyta - „Junge Roemer” – w porównaniu z poprzednią okazała się niewypałem, chociaż obecnie jest uważana za wręcz kultową. Wydarzeniem bez precedensu było pierwsze w historii niemieckojęzycznego popu sfilmowanie płyty w pełnometrażowym show dla telewizji pt. „Helden von heute”. W 1985 Hans opuścił Roberta Pongera i rozpoczął współpracę z braćmi Bolland.
[edytuj] Sukcesy międzynarodowe
Ówczesna popularność filmu Formana pt. „Amadeusz” zainspirowała Falco do napisania piosenki ukazującej postać Mozarta od zupełnie nowej strony. Muzykę skomponowali Rob i Ferdi Bolland – był to absolutny strzał w dziesiątkę. „Rock me Amadeus” natychmiast opanował austriackie i niemieckie listy przebojów, w jakiś czas później stał się też numerem 1 w Wielkiej Brytanii, zaś w marcu 1986 roku jako pierwszy w dziejach artysta niemieckojęzyczny Falco zajął z tym utworem pierwsze miejsce w USA. Następny singel z albumu „Falco 3” - „Vienna calling” wspiął się tam na miejsce 18., zaś sam album na amerykańskiej liście LP – na miejsce 3. Kolejnym wielkim sukcesem, chociaż już nie na skalę światową, okazał się utwór „Jeanny” – wówczas bojkotowany przez stacje radiowe i telewizyjne za propagowanie przemocy stał się największym skandalem 1986 roku w Niemczech, a co za tym idzie także i największym przebojem tego roku.
Latem 1985 roku, w czasie, gdy „Rock me Amadeus” święcił wczesne triumfy, Hans Hölzel poznał w Grazu swoją późniejszą żonę, Isabellę Vitkovič, która jeszcze wówczas była zamężna z kimś innym. Mimo to zostali parą i niemal natychmiast Isabella oświadczyła, że jest w ciąży. 13 marca 1986 roku doszło do szczęśliwego rozwiązania i na świat przyszła Katharina Bianca. Falco miał nadzieję, że w jego życie dziecko wniesie spokój i stabilizację. Zadedykował Katharinie swój czwarty, bardzo ciepły w tonacji, album „Emotional”, z drugą częścią „Jeanny” pt. „Coming Home – Jeanny po roku”.
[edytuj] Porażki
Pod koniec 1987 roku Falco nagrał w duecie z Brigitte Nielsen singel „Body next to body”. To wspólne przedsięwzięcie nie zakończyło się artystycznym sukcesem, a jedynie krótkotrwałym romansem ich obojga. Także i kolejna płyta, „Wiener Blut” stworzona przy współpracy częściowo z duetem producentów Mende/de Rouge i częściowo z Bollandami cieszyła się bardzo niewielkim zainteresowaniem odbiorców. Anulowano zaplanowaną na 1988 rok trasę koncertową Falco. Do tej kolekcji niepowodzeń doszło jeszcze wydarzenie z 17 lipca 1988, kiedy to Isabella Vitkovič i Falco wzięli w Los Angeles bardzo cichy ślub, o którym nie wiedziała nawet matka Hansa. Mimo, że Falco twierdził, iż zrobił to dla dobra dziecka, był to krok dziwny o tyle, że już po 309 dniach małżeństwa zgodnie wzięli rozwód.
W 1990 roku Falco, znowu wraz z Robertem Pongerem, producentem pierwszych dwóch płyt, nagrał płytę „Data de groove”, która, mimo (lub właśnie dlatego) że była bardzo nowatorska, przeszła kompletnie bez echa. Dopiero w 1992 album „Nachtflug” został doceniony, ale ten sukces nie mógł się równać z poprzednimi. Był to jednak powrót w naprawdę dobrym stylu. Falco wyruszył w pierwszą od sześciu lat trasę koncertową i 27 lipca 1993 roku wystąpił w Wiedniu na Donauinselfest (święto obchodzone na wyspie na Dunaju) przed 100000 widzów, dając najlepszy koncert w swojej karierze. W tym samym roku też, jakby na przekór swojej dobrej passie, dowiedział się, że nie jest biologicznym ojcem Kathariny Bianki.
W 1995 Falco pod pseudonimem T>>MA ponownie powrócił na top z singlem „Mutter, der Mann mit dem Koks ist da” utrzymanym w stylu techno. W tym samym roku prowadził też warsztaty w Wiedeńskiej Szkole Poezji (Schule für Dichtung). Ostatnim wydanym za jego życia singlem był „Naked” z 1997 roku, wyprodukowany przez Torstena Boergera.
Wiosną 1996 roku Falco przeniósł się na Dominikanę, gdzie zamieszkał w willi w Hazienda Resort w miasteczku Puerto Plata. Przez blisko dwa lata pracował nad nowym albumem, który pierwotnie miał nosić tytuł „Egoisten”. Ciągle niezadowolony z ostatecznego brzmienia nagrań, ulepszał je, zmieniał, wyrzucał, i nie do końca wiadomo, czy płyta „Out of the dark (into the light)”, jak ją ostatecznie nazwano, miała wyglądać tak, jak wygląda, gdyż 6 lutego 1998 roku Falco zginął w wypadku. Około godziny 16.40, będąc pod wpływem alkoholu, marihuany i kokainy wjechał samochodem w rozpędzony autobus na szosie w Puerto Plata. Był jedyną ofiarą tego wypadku.
[edytuj] Wydarzenia pośmiertne
Ciało Hansa Hölzela zostało przetransportowane do Wiednia samolotem nazwanym później imieniem „Falco”. Pogrzeb odbył się na cmentarzu głównym (Zentralfriedhof) i wzięło w nim udział wiele tysięcy ludzi. Album „Out of the dark” został wydany w miesiąc po śmierci artysty, a tytułowa piosenka, jak na ironię, opowiadająca właśnie o śmierci (pełno w niej jednoznacznych sformułowań jak „muszę umrzeć aby żyć”, które sugerowałyby, że jej autor przewidział własną śmierć), natychmiast zaczęła szturmować szczyty list przebojów.
W 1999 roku wydano singel „Push, push”, do którego nakręcono teledysk zmontowany w taki sposób, żeby wyglądał na „żywy” koncert. Wydano także płytę z niepublikowanymi dotąd utworami Falco pod tytułem „Verdammt wir leben noch”. W tym samym roku bracia Bolland wydali singel pt. Bolland&Bolland feat. Alida "Tribute to Falco" - epitafium dla tego artysty.
W roku 2000 Theater des Westens z Berlina wystawił (i wystawia do tej pory) musical o nazwie „Falco meets Amadeus”, nieco fantastyczną opowieść o życiu Falco, ilustrowaną jego piosenkami.
Nawiązania do twórczości i samej osoby Falco, który czasami lubił nazywać siebie "ojcem chrzestnym białego rapu" można znaleźć między innymi w piosence grupy Bloodhound Gang pt. "Mope" z 2000 roku oraz w utworze "NDW 2005" z roku 2005 niemieckiego rapera o pseudonimie Fler.
[edytuj] Dyskografia
[edytuj] Albumy
- 1982 Einzelhaft
- 1984 Junge Roemer
- 1985 Falco 3
- 1986 Emotional
- 1988 Wiener Blut
- 1990 Data de Groove
- 1991 The Remix Hit Collection
- 1992 Nachtflug
- 1998 Out of the dark (into the light)
- 1999 Verdammt wir leben noch
[edytuj] Single
- 1981 That Scene (angielska wersja Ganz Wien)
- 1981 Der Kommissar
- 1982 Zuviel Hitze (tylko wersja promo)
- 1982 Maschine brennt
- 1982 Auf der Flucht (wydane tylko w USA)
- 1984 Junge Römer
- 1984 Nur mit Dir
- 1984 Kann es Liebe sein
- 1985 Rock me Amadeus
- 1985 Vienna Calling
- 1986 Jeanny
- 1986 The Sound of Musik
- 1986 Coming Home
- 1987 Emotional
- 1987 Body Next to Body
- 1988 Wiener Blut
- 1988 Satellite to Satellite
- 1988 Garbo (wersja promo tylko we Francji)
- 1990 Data de Groove
- 1990 Charisma Kommando
- 1992 Titanic
- 1992 Dance Mephisto
- 1992 Nachtflug
- 1993 Monarchy Now (tylko wersja promo w Austrii)
- 1995 Mutter, der Mann mit dem Koks ist da
- 1996 Mutter, der Mann mit dem Koks ist da (Remixes)
- 1997 Naked
- 1998 Out of the Dark
- 1998 Egoist
- 1998 Der Kommissar (Jason Nevins & Club 69 Remixes)
- 1999 Push! Push!
- 1999 Verdammt wir leben noch
- 1999 Europa
- ???? Der Kommisar
[edytuj] Filmy (jako aktor)
- 1985 Formel Eins
- 1986 Geld oder leber
