Falki bioortogonalne
Z Wikipedii
Falki bioortogonalne zostały stworzone jako rozwiązanie problemu uzyskiwania nieliniowego przesunięcia fazowego. W tej metodzie wykorzystywane są 2 niezależne filtry: dolnoprzepustowy filtr analizy (oznaczany umownie jako H) oraz filtr syntezy (H’). Umożliwia to uzyskanie liniowego przesunięcia fazowego oraz symetrii, odbywa się to jednak kosztem rezygnacji z ortogonalności na rzecz tzw. bioortogonalności. W praktyce oznacza to, ze czynności dekompozycji i syntezy sygnału odbywają się w bazach wzajemnie nieortogonalnych, ale w obrębie jednej z tych baz pary falek są ortogonalne. Tak więc korzysta się z par falek – z których jedna jest używana w dekompozycji a druga w syntezie.
[edytuj] Literatura
- W. Batko, M. Ziółko, Zastosowanie teorii falek w diagnostyce technicznej
- Piotr Augustyniak, Transformacje falkowe w zastosowaniach elektrodiagnostycznych
