Ferruccio Busoni

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: styl. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Ferruccio Busoni (ur. 1 kwietnia 1866, zm. 27 lipca 1924), włoski kompozytor i pianista, nauczyciel gry fortepianowej oraz kompozycji, oraz dyrygent.

[edytuj] Biografia

Dante Michelangelo Benvenuto Ferruccio Busoni urodził się w Empoli w Toskanii, był jedynakiem. Jego rodzice byli profesjonalnymi muzykami: matka (Włoszka) – pianistką, ojciec – klarnecistą. Często podróżowali w czasie jego dzieciństwa.

Busoni był cudownym dzieckiem. Zadebiutował w wieku siedmiu lat jako pianista ze swymi rodzicami. Parę lat później grał niektóre swe kompozycje w Wiedniu, gdzie usłyszał grę i spotkał Franza Liszta, Johannesa Brahmsa i Antona Rubinsteina. Busoni przez krótki okres czasu uczył się w Graz pod kierunkiem Wilhelma Mayera, a pomagał mu Wilhelm Kienzl, który umożliwił mu dyrygowanie swej własnej kompozycji 'Stabat Mater' gdy Busoni miał 12 lat, przed wyjazdem do Lipska w roku 1886. W roku 1888 w Helsinkach, poznał swą przyszłą żonę – Gerdę Sjöstrand, córkę szwedzkiego rzeźbiarza Carl Eneas Sjöstranda i zaczął życiową przyjaźń z Sibeliusem. W roku 1890 wygrał Konkurs Antona Rubinsteina komponując Utwór Koncertowy na Pianino i Orkiestrę, Op. 31a. Był nauczycielem w Moskwie w roku 1890 i w USA od 1891 do 1894, gdzie podróżował jako pianista-wirtuoz.

W roku 1894 zamieszkał w Berlinie, dając tam serię koncertów zarówno jako pianista jak i kompozytor. Promował głównie muzykę współczesną. Kontynuował także nauczanie w Weimarze, Wiedniu i Bazylei, jego wybitnym uczniem był Egon Petri. Jego gra na pianinie i filozofia muzyki wpłynęły na Claudio Arrau.

W roku 1907 napisał Szkic Nowej Estetyki Muzycznej przepowiadając muzykę przyszłości, w której podział oktawy był większy niż tradycyjne 12 półtonów. Jego filozofia głosząca, że "Muzyka urodziła się wolna; i wygrać tę wolność to jej przeznaczenie", mocno wpłynęła na jego uczniów Luigi Russoloego, Percy Graingera oraz Edgarda Varèsego, z których wszyscy odegrali zauważalne role w muzyce XX wieku.

Podczas I wojny światowej Busoni mieszkał najpierw w Bolonii, gdzie kierował konserwatorium, a później w Zurychu. Odmawiał wystąpień w krajach biorących udział w wojnie. W 1920 roku wrócił do Berlina, gdzie prowadził zajęcia z kompozycji. Miał kilku uczniów, którzy stali się sławnymi, między innymi Kurta Weilla, Edgarda Varèsego i Stefana Wolpego.

Busoni zmarł w Berlinie na chorobę nerek. Został pochowany w Städtischen Friedhof III, Berlin-Schöneberg, Stubenrauchstraße 43-45. Zostawił kilka nagrań swojej gry na pianinie oraz nieco pianol. Jego kompozycje były zaniedbywane przez wiele lat po jego śmierci, lecz został zapamiętany jako wielki wirtuoz i aranżer muzyki Bacha na pianino. W latach 80. XX wieku można było zaobserwować ponowne zainteresowanie jego pracami.