Formowanie granic na Śląsku Cieszyńskim

Z Wikipedii

Formowanie się granic na Śląsku Cieszyńskim

Po upadku Austro-Węgier w październiku 1918 roku Polacy ze Śląska Cieszyńskiego zorganizowali Radę Narodową Księstwa Cieszyńskiego, której przewodniczącym został ksiądz J. Londzin, a Czesi – Zemský Narodni Výbor. Uzgodniono, iż do czasu odpowiednich porozumień międzynarodowych obie strony nie wprowadzą na Śląsk Cieszyński swoich wojsk. W mieszanej strukturze ludnościowej tego obszaru Polacy stanowili większość, drugie miejsce zajmowali Czesi, sporo, zwłaszcza w miastach, mieszkało też Niemców.

23 stycznia 1919 roku na Śląsk Cieszyński wkroczyły wojska czeskie, dochodząc aż pod Skoczów. Zatrzymała je polska samoobrona, złożona z miejscowej ludności, wsparta oddziałami wojska polskiego. Wojska czeskie wycofały się częściowo, ale umocniły swoje pozycje wzdłuż grzbietów górskich i rzeki Olza. Polska uwikłana w walki z Armią Czerwoną na północnym wschodzie i z oddziałami ukraińskimi na południowym wschodzie nie mogła zaangażować się konflikt z Czechosłowacją. 27 września 1919 roku Rada Najwyższa wielkich mocarstw podjęła decyzję o przeprowadzeniu plebiscytu na Śląsku Cieszyńskim. W lipcu 1920 roku podczas konferencji państw Ententy oraz Niemiec w Spa (Belgia), wobec krytycznej sytuacji na froncie polsko-radzieckim, rząd polski zgodził się aby o przyszłości Śląska Cieszyńskiego zadecydował arbitraż Rady Ambasadorów wielkich mocarstw.

Już 28 lipca 1920 Rada Ambasadorów podzieliła Śląsk Cieszyński, przyznając Czechosłowacji tereny na zachód od grzbietu pasma Czantoria i rzeki Olza – łącznie 1280 km2, zamieszkanych przez 295 tys. mieszkańców. Polsce przyznano wschodnią część terenu spornego, tj. 1002 km2, ze 140 tys. mieszkańców. Podział ten nie satysfakcjonował strony Polskiej i był przyczyną napięcia w stosunkach między obu państwami.