Frances Farmer
Z Wikipedii
Frances Farmer (ur. 19 września 1913, zm. 1 sierpnia 1970) - amerykańska aktorka filmowa.
Urodziła się 19 września 1913 w Seattle. W szkole średniej otrzymała nagrodę za kontrowersyjny esej na temat ateizmu God dies ("Bóg umiera"), co w połączeniu z wygraną wycieczką do ZSRR w 1935 spowodowało następnie postrzeganie jej przez media jako osoby o radykalnych lewicowych przekonaniach. Studiowała następnie aktorstwo na Uniwersytecie Waszyngtońskim (University of Washington). W 1935 Frances wyjechała do Hollywood, gdzie podpisała siedmioletni kontrakt z wytwórnią Paramount. Tam też zadebiutowała, grając Ann Blane w filmie "Border Flight" (1936). Po dobrze przyjętym debiucie, w tym samym roku partnerowała Bingowi Crosby'emu w filmie "Rhythm On The Range", a następnie zagrała dwie główne role kobiece w filmie "Come and Get It", który przyniósł jej wielkie uznanie krytyki i publiczności. Z powodu talentu i urody, porównywana była do Grety Garbo. W tym roku też wyszła za mąż za aktora Leifa Ericksona.
Dyktat studia filmowego, ograniczającego jej duże aspiracje artystyczne, presja życia gwiazdy oraz nieudane małżeństwo, które zakończyło się rozwodem w 1942, były wśród powodów wpadnięcia Frances Farmer w alkoholizm. Według niektórych źródeł, uzależniła się też od amfetaminy. Następujący splot wypadków, w połączeniu z jej wybuchową osobowością i być może lekkimi zaburzeniami psychicznymi, doprowadził do załamania jej kariery.
W październiku 1942 została oskarżona o jazdę pod wpływem alkoholu i na rozprawie dopuściła się obrazy sędziego, po czym skazana na karę z warunkowym zawieszeniem wykonania. Z powodu niedotrzymania warunków okresu próby, w 1943 aresztowano ją. Przy zatrzymaniu napadła na policjanta, co spowodowało zamknięcie jej w szpitalu psychiatrycznym. Poddawana tam była insulinowej terapii wstrząsowej, a podczas następnych pobytów elektrowstrząsom oraz hydroterapii (bicze wodne zimną wodą). Najdłuższy jej pobyt w szpitalu psychiatrycznym miał miejsce od kwietnia 1946 do marca 1950, kiedy to została ostatecznie zwolniona pod opiekę rodziców.
W 1954, po krótkotrwałym drugim małżeństwie, Farmer przeprowadziła się do Eureki w Kalifornii, gdzie pracowała anonimowo przez 3 lata jako sekretarka, a następnie recepcjonistka hotelowa w San Francisco. W 1957 ponownie zainteresowano się jej osobą; wystąpiła w kilku programach telewizyjnych, jak Ed Sullivan Show. Zagrała też w jednym przeciętnym filmie, lecz przemysł filmowy wkrótce stracił nią zainteresowanie. Od 1958 zaczęła prowadzić w Indianapolis własny popołudniowy program telewizyjny Frances Farmer Presents, lecz w 1964 została zwolniona z powodu alkoholizmu. Zmarła 1 sierpnia 1970 w Indianapolis na raka przełyku.
W późniejszej autobiografii, wydanej po śmierci, a częściowo napisanej przez jej przyjaciela Jeana Ratcliffe, Farmer opisała brutalność jej traktowania i ówczesnych metod leczniczych w zakładach psychiatrycznych. Twierdziła, że oprócz tego była tam m.in. bita, gwałcona przez personel i zmuszana do zjadania nieczystości. Jak później ujawnił Ratcliffe, część opisu przeżyć Frances Farmer została jednak wyolbrzymiona lub wręcz dodana przez niego. Kolejne książki na temat Frances Farmer rozwijały tezę o zniszczeniu jej obiecującej kariery aktorskiej przez brutalne i bezpodstawne osadzenie w zakładzie psychiatrycznym. Dalsza biografia Frances Farmer Shadowlands autorstwa Williama Arnolda z 1978 po raz pierwszy zasugerowała, że w 1949 Frances miała być poddana zabiegowi lobotomii. Wersja ta została szeroko rozpowszechniona, w tym w późniejszym filmie biograficznym Frances z 1982. Jednakże, brak jest dowodów potwierdzających tę tezę; oprócz braku dokumentacji medycznej na ten temat, zaprzeczali też temu byli pracownicy szpitala. Również relacje przyjaciół Frances z ostatnich lat jej życia w Indianapolis o jej zachowaniu, nie wskazują na skutki lobotomii.
Nawiązują właśnie do niej - swój pseudonim artystyczny przybrała współczesna francuska piosenkarka Mylene Farmer.
[edytuj] Literatura
- Brigitte Tast, Hans Jürgen Tast "Frances Farmer. Eine Fotogeschichte" (Hildesheim 1979) ISBN 3-88842-010-5.
- Brigitte Tast, Hans Jürgen Tast "Frances Farmer. Kulleraugen-Materialsammlung Nr. 7" (Hildesheim 1984) ISBN 3-88842-107-5.