Funkcjonalizm w archeologii
Z Wikipedii
Funkcjonalizm w archeologii
Jednym z przedstawicieli funkcjonalizmu w archeologii był słynny uczony bytyjski Vere Gordon Childe (1892-1957). Co prawda Childe początkowo, w duchu dyfuzjonizmu, przypisywał większość innowacji kulturowych wpływom bliskowschodnim, jednak w późniejszym okresie, pod wpływem funkcjonalizmu i marksizmu, zainteresował się mechanizmami funkcjonowania systemów społeczno-kulturowych, a przede wszystkim aspektami ekonomicznymi tego funkcjonowania, handlem jako motorem rozprzestrzeniania się innowacji, powstawaniem zróżnicowania społecznego i majątkowego w wyniku rozwoju gospodarczego, etc.
Innym funkcjonalistą w archeologii był uczony brytyjski Grahame Clark. Twierdził on, że celem archeologii powinny być przede wszystkim studia nad sposobem życia ludzi w przeszłości, znaleziska archeologiczne winny być zatem rozpatrywane z funkcjonalistycznego punktu widzenia. Uważał, że podstawową rolą kultury jest zapewnienie społeczeństwu warunków do przeżycia, a więc wszystkie jej aspekty znajdują się do pewnego stopnia pod wpływem ograniczeń narzucanych przez warunki naturalne i środowisko. Celem archeologa winno być, według Clarke’a, zrekonstruowanie struktury ekonomicznej, organizacji życia społecznego i politycznego, systemu wierzeń i wartości oraz zrozumienie jak te różne instytucje i wytwory kultury są ze sobą powiązane jako części funkcjonującego systemu. Interesował się szczególnie aspektami ekologicznymi, badał sposoby adaptacji człowieka do środowiska, sposoby zdobywania pożywienia, etc.
W Stanach Zjednoczonych przedstawicielami funkcjonalizmu w archeologii byli Walter Taylor i Gordon Willey, którzy zapoczątkowali nowoczesne studia nad systemami osadniczymi dawnych społeczności ludzkich.