GBU-15
Z Wikipedii
GBU-15 | |
Dane podstawowe | |
Państwo | Stany Zjednoczone |
Producent | Boeing i Raytheon |
Typ | bomba szybująca naprowadzana telewizyjnie lub termicznie (podczerwień) |
Przeznaczenie | burząca |
Historia | |
Data konstrukcji | 1974 |
Lata produkcji | 1983 - obecnie |
Użytkowana w latach | 1983 - obecnie |
Dane techniczne | |
Długość | 3900 mm |
Średnica | 457 mm |
Rozpiętość | 1500 mm |
Masa | 1125 kg |
Masa mat. wybuchowego | 870 kg |
Zasięg | 9 - 28 km |
Dane operacyjne | |
Użytkownicy | |
Australia, Izrael, Stany Zjednoczone |
GBU-15 - (ang. Guided Bomb Unit - bomba kierowana), amerykańska szybująca bomba lotnicza używana do precyzyjnego niszczenia celów. Zaprojektowana do przenoszenia przez samoloty F-15E Strike Eagle, General Dynamics F-111 i F-4 Phantom II, ale obecnie przenoszona tylko przez F-15E.
Bomba składa się z modułów dołączanych do głowicy bojowej, którą stanowi bomba burząca ogólnego przeznaczenia Mark 84 lub przeciwbetonowa BLU-109. Moduły dołączane do głowic bojowych to przednia sekcja z głowicą naprowadzającą, łącznik modułu naprowadzającego i głowicy bojowej z powierzchniami sterowymi, moduł sterowania z autopilotem i systemami nawigacyjnymi, satelitarnym GPS i inercyjnym INS, tylna sekcja z powierzchniami nośnymi w kształcie litery X wyposażonymi w stery umożliwiające manewrowanie, oraz moduł transmisji danych data link.
Przednia sekcja naprowadzająca zawiera głowicę telewizyjną przeznaczoną do atakowania celów w dzień lub termiczną, pracującą w podczerwieni do ataków w nocy lub podczas złych warunków pogodowych. Data link umieszczony w sekcji ogonowej bomby umożliwia wprowadzenie koordynatów celu i zdalne korygowanie toru jej lotu przez operatora uzbrojenia znajdującego się w samolocie.
Bomba GBU-15 może być używana do atakowania celów w trybie bezpośrednim lub pośrednim. Atak bezpośredni polega na namierzeniu celu przez pilota, przesłaniu jego koordynatów do systemów sterowania bomby, a następnie zrzuceniu jej. Bomba naprowadza się na wybrany cel automatycznie, a samolot z którego została zrzucona może w tym czasie opuścić obszar ataku. Atak pośredni polega na zrzuceniu bomby i aktywnym kierowaniu jej lotem za pomocą data linku przez operatora uzbrojenia znajdującego się w samolocie. Po namierzeniu celu, bomba może kontynuować lot w jego kierunku automatycznie lub być kierowana przez cały czas do momentu uderzenia w cel.
Prace projektowe nad bombą GBU-15 rozpoczęto w 1974 roku. Początkowo planowano skonstruowanie szybujących pocisków rakietowych AGM-112A i AGM-112B z głowicami telewizyjnymi i pracującymi w podczerwieni, ale ponieważ otrzymano w konsekwencji broń szybującą bez napędu, zmieniono jej oznaczenie na GBU-15. Była to wersja rozwojowa naprowadzanych bomb używanych podczas wojny w Wietnamie.
Pierwsze testy GBU-15 rozpoczęto w 1975 roku, a ostateczną wersję głowicy telewizyjnej opracowano w listopadzie 1983 roku, a w lutym 1985 zakończono testy z głowicą działającą w podczerwieni.
W ramach programu integracji systemów uzbrojenia zbudowano bombę GBU-15 z napędem oznaczoną jako AGM-130.