Germańska straż przyboczna
Z Wikipedii
 |
 Zawartość tej strony może naruszać prawa autorskie Jeżeli oznaczyłeś tę stronę jako podejrzaną o naruszenie praw autorskich, dodaj link do sekcji zgłoszone artykuły na WP:NPA. Tekst źródłowy prawdopodobnie pochodzi ze strony: Link do tej strony został dodany do Wikipedia:Lista NPA.
|
Germańska straż przyboczna, zwana Germani corporis custodes była formacją wojskową w Starożytnym Rzymie, działającą od początków I wieku n.e. do roku 68 n.e. Zadaniem tej formacji było, podobnie jak w przypadku gwardii pretoriańskiej, ochranianie osoby cesarza oraz członków jego rodziny przed spiskami. W Germani corporis custodes pełniło służbę od 100 do 500 ludzi, którzy rekrutowali się głównie spośród Batawów i Ubiów. Pod względem organizacyjnym germańska straż przyboczna dzieliła się na dekurie (decuriae), którymi dowodzili dekurionowie. Dekurie wchodziły natomiast w skład kohorty (cohors Germanorum), która miała prawdopodobnie charakter mieszany (cohors equitata). Składała się ona zarówno z jeźdźców jak i pieszych a ściślej osób mogących pełnić służbę w takim właśnie charakterze. Dowódca tej jednostki mógł nosić tytuł: tribunus Germanorum corporis custodum lub też: curator Germanorum. Germańska straż przyboczna była formacją odrębną od gwardii pretoriańskiej. Jej status można określić jako właściwy dla jednostki mającej charakter prywatny i nieoficjalny. Oznaczało to, że prawo do jej powołania lub rozwiązania miał tylko cesarz. Do niego należała także decyzja co do naboru ludzi, którzy mieli służyć w Germani corporis custodes, ich liczby, zadań oraz wynagrodzenia. Cesarz mógł osobiście dowodzić tą formacją. Mógł także wyznaczać dowódców, bezpośrednio podporządkowanych jego rozkazom. Germani corporis custodes mieli zatem status formacji niezależnej nie podlegającej bezpośrednio zwierzchnictwu prefektów gwardii pretoriańskiej. Siedzibą Germani corporis custodes na terenie Rzymu był fort, który znajdował się na obrzeżach miasta po zachodniej stronie Tybru przy Via Portunensis. Likwidacja tej formacji nastąpiła w roku 68 n.e.
[edytuj] Konna straż przyboczna
W miejsce po Germani corporis custodes prawdopodobnie już za panowania Domicjana, a na pewno za Trajana pojawili się equites singulares Augusti. Rodowód tej formacji należy łączyć z konnymi oddziałami straży przybocznej, którymi dysponowali namiestnicy prowincji rzymskich (equites singulares). Żołnierze tworzący equites singulares Augusti byli osobami nie mającymi obywatelstwa rzymskiego. Pochodzili oni z konnych oddziałów pomocniczych (alae), z których po okresie kilkuletniej służby mogli otrzymać przeniesienie do Rzymu. Equites singulares Augusti formowali samodzielny numerus liczący początkowo 1000 jeźdźców. Za panowania Septymiusza Sewera powstał drugi oddział equites singulares Augusti, stąd liczba kawalerzystów wzrosła do 2000. Te dwa oddziały dzieliły się, podobnie jak Germani corporis custodes, na dekurie, na których czele stali dekurionowie. Ci natomiast podlegali zwierzchnictwu dwóch trybunów, którzy byli dowódcami tych dwóch oddziałów. Formacja equites singulares Augusti stacjonowała w dwóch obozach ("starym" i "nowym") ulokowanych niedaleko Lateranu w Rzymie. Czas służby w tej jednostce wynosił, podobnie jak w oddziałach pomocniczych, 25 lat. Formacja equites singulares Augusti została rozwiązana w 312 roku n.e.
[edytuj] Źródła
R.I. Frank, Scholae Palatinae: The Palace Guards of the Later Roman Empire, Papers & Monographs of the American Academy in Rome Vol. 23. (Irvine, CA: American Academy in Rome, 1969), 24-26.
