Gheorghe Zamfir
Z Wikipedii
Gheorghe Zamfir /'ge̯or.ge zamˈfir/ (ur. 6 kwietnia, 1941, w Găeşti, Rumunia) - muzyk, wirtuoz gry na Fletni Pana. Początkowo pragnął zostać akordeonistą, w wieku 14 lat zaczął naukę gry na Fletni Pana jako samouk. Swoją edukację kontynuował w Akademii Muzycznej w Bukareszcie, gdzie był uczniem Fanica Luca w Konserwatorium Bukareszteńskim (1968). Został zauważony przez szwajcarskiego znawcę muzyki etnicznej Marcela Cellier, który w latach 60. mocno badał rumuńską muzykę ludową. Zamfir przeszedł do historii rozwijając i unowocześniając tradycyjny rumuński styl grania na Fletni Pana, jak również sam instrument zwiększając w nim liczbę piszczałek z 20 do 22, 25, 28 i 30 zwiększając tym samym jego zakres uzyskując do 9 dźwięków z każdej piszczałki poprzez odpowiednią zmianę ułożenia ust podczas gry.
[edytuj] Kariera sceniczna
Jak głosi pogłoska Zamfir miał przyłączyć się do legendarnego zaspołu popowego Raspberries podczas ich przerwanej trasy koncertowej w 1976.
Podczas jego 50-letniej kariery, Gheorghe Zamfir zdobył w sumie 120 złotych i platynowych płyt, sprzedając w tym czasie ponad 120 milionów albumów.
Artysta napisał książkę poświęconą grze na Fletni Pana Traitė Du Naï Roumain: méthode de flûte de pan, Paris: Chappell S.A., 1975, ISBN 88-8291-286-8.
Jest autorem autobiografii Binecuvântare şi blestem (Błogosławieństwo i przekleństwa), Arad: Mirador, 2000, ISBN 973-9284-56-6.
Aktualnie mieszka i daje nauki w Bukareszcie, w Rumunii.
Głównie poprzez niezliczoną liczbę występów w reklamówkach telewizyjnych, jak równiez poprzez dużą liczbę sprzedanych albumów rozpropagował Fletnię Pana przybliżając zarówno sam instrument, jak i grę na nim szerszej publiczności. Jednym z jego bardziej znaczących wkładów w przemysł filmowy był soundtrack dla klasycznego australijskiego obrazu Piknik pod Wiszącą Skałą. Jego muzyka znajduje się na ścieżkach dźwiękowych wielu hollywoodzkich produkcji. Został poproszony przez Ennio Morricone o wykonanie Wspomnień Dzieciństwa (Childhood Memories) i Pieśni Cockeya (Cockeye's Song) na ścieżce dźwiękowej klasycznego filmu kina gangsterskiego Dawno Temu w Ameryce (Once Upon A Time In America). Jego muzykę można usłyszeć również w filmie Karate Kid, a jego utwór Samotny Pasterz (The Lonely Shepherd) został nagrany z orkiestrą Jamesa Lasta znajdując się później w ścieżce dźwiękowej filmu Quentina Tarantino Kill Bill Vol. 1.
