Gil Álvarez de Albornoz
Z Wikipedii
Gil Álvarez Carillo de Albornoz, Egidio Albornoz (ur. między 1295 a 1310 w Cuenca, zm. 23 sierpnia 1367 w Bonriposo koło Viterbo), kardynał hiszpański.
Pochodził z rodu spokrewnionego z dynastiami panującymi w Leon i Aragonii. Studiował prawo w Tuluzie. Był doradcą i jałmużnikiem króla Kastylii Alfonsa XI, archidiakonem Calatravy, od 1338 arcybiskupem Toledo. Uczestniczył także w wyprawach wojennych. W 1350 opuścił Kastylię po wstąpieniu na tron Piotra I. Przeszedł wówczas na służbę papieską (już kilka lat wcześniej miał kontakt z kurią w sprawach planowanej krucjaty) i odebrał z rąk Klemensa VI nominację kardynalską. W grudniu 1352 został wielkim penitencjariuszem, a w 1356 biskupem Sabiny. Na konklawe 1362 był poważnym kandydatem na papieża.
Od 1353 był z przerwami legatem w Rzymie. Ogłosił tzw. Constitutiones Aegidianae (Konstytucje Egidiańskie), które porządkowały stosunki prawne na terenie Państwa Kościelnego, podzielonego na siedem części, na czele których miał stać rektor. Przygotowywał powrót papieża Urbana V do Rzymu po kilkudziesięcioletniej rezydencji papieskiej w Awinionie. Tuż przed śmiercią przyjmował Urbana V w Viterbo.
