Giovanni Moioli

Z Wikipedii

Giovanni Moioli (ur. 4 maja 1931 r. w Vimercate, zm. 6 października 1984 r. w Mediolanie) - teolog włoski, przedstawiciel "szkoły mediolańskiej". Nauki pobierał początkowo w seminariach mediolańskich. 27 czerwca 1954 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk kard. A. I. Schustera, a następnie został skierowany na studia specjalistyczne do Rzymu, gdzie kontynuował naukę w Papieskim Seminarium Lombardzkim i Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Po uzyskaniu doktoratu z teologii był ojcem duchownym w niższych seminariach duchownych Mediolanu. W 1961 r. zaczął wykładać teologię duchowości, a od 1962 r. teologię dogmatyczną w Seminarium Arcybiskupim w Venegono oraz na Wydziale Teologicznym Italii Północnej. W 1974 r. został mianowany profesorem zwyczajnym tego wydziału. Od 27 kwietnia 1984 r. był rektorem Sekcji Równoległej Wydziału Teologicznego ustanowionej w Seminarium w Mediolanie.

Publikował na łamach czasopism teologicznych: La Scuola Cattolica, Presenza Pastorale, Teologia del Presente, Teologia. Jest też autorem kilku pozycji książkowych: Cristologia. Proposta sistematica, Cristologia. Momento storico - lettura delle fonti, L'<<Escatologico>> cristiano, Il quarto sacramento, Il mistero dell'Eucaristia.

[edytuj] Myśl teologiczna

W twórczości teologicznej Moiolego można wyróżnić dwa okresy: przedsoborowy i posoborowy. W pierwszym zajmuje się on głównie teologią duchowości, w drugim również (i przede wszystkim) teologią dogmatyczną. Teolog ten jest specjalistą w zakresie chrystologii. Jego zamierzeniem było zbudowanie oryginalnego modelu chrystologicznego, zwanego "chrystologią Jezusa", albo "chrystologią wyjątkowości Jezusa". Próbuje on odejść od utartych przez teologię klasyczną szlaków i skupić się bardziej na Jezusie historycznym, dlatego bardzo często nazywa Go "Jezusem z Nazaretu", aby podkreślić Jego konkretną historyczność. Ten historyczny Jezus jednak jest miarą wszystkiego, a więc czasu, historii i świata, będąc Zbawicielem.

Wiele miejsca poświęca Moioli zagadnieniu Chrystocentryzmu, wyróżniając chrystocentryzm podmiotowy i przedmiotowy.

[edytuj] Źródła:

Brambilla F. G., Una cristologia della <<singolarita'>> di Gesu', "La Scuola Cattolica 110(1982) ss. 416-423.

Colombo G., La lezione di un teologo. Giovanni Moioli (1931-1984), "Teologia" 10(1985) ss. 3-15.

Kwiatkowski B. D., Chrystus - jedyne centrum teologii. Chrystocentryzm w myśli teologicznej Giovanniego Moiolego, "Ateneum Kapłańskie" 142(2004) ss. 253-268. ISSN 0208-9041

Serentha' L., Un'opera italiana di cristologia, "Communio" 7(1978-79) ss. 131-147.