Gnuśni królowie

Z Wikipedii

Gnuśni królowie (fr. rois faineants) - określenie używane w stosunku do ostatnich królów z dynastii Merowingów. Na skutek oddolnego rozkładania się jedności państwa tracili oni powoli rzeczywistą władzę. Sprzyjała temu procesowi postępująca degeneracja dynastii - Merowingowie często nie dożywali pełnoletności, umierając młodo.

Za lata panowania gnuśnych królów przyjmuje się okres od 639 do 751 roku. Otwiera go koronacja Sigeberta III, a kończy detronizacja Childeryka III. Nie wszyscy merowińscy królowie z tego okresu byli słabi, zdarzali się władcy energiczni zdolni do sprawowania samodzielnych rządów. Były to jednak przypadki jednostkowe. Domena królewska w tym czasie została znacznie ograniczona, a wszystkie prerogatywy monarchy wraz z kompetencjami wojskowymi i sądowniczymi przejęła arystokracja. Pierwszą nieudaną próbę detronizacji merowińskiego gnuśnego króla podjął w 656 roku majordom Austrazji Grimoald. Jedność państwa utrzymał Pepin II z Heristalu, który od 687 roku rządził jako majordomus całego królestwa franków. Pepin zapoczątkował dynastię nieformalnych władców państwa franków. Pomiędzy rokiem 733, a 737 siła majordomusa Karola Młota była tak duża, że obył się bez merowińskiego króla. W 751 dynastia Karolingów została zalegalizowana przez papieża Zachariasza. Jednocześnie tronu pozbawiony został ostatni merowiński gnuśny król Childeryk III, którego zamknięto w klasztorze. Goląc tonsurę pozbawiono go ostatniego atrybutu króla frankońskiego, czyli długich włosów, w których według wierzeń, kryła się magiczna moc.

[edytuj] Niektórzy gnuśni królowie

• Chlodwig II 639-658
• Sigebert III 634-656
• Childebert II 656-661
• Chlotar III 661-662
• Childeryk II 662-675
• Chlodwig III 675-676
• Dagobert II 676-679
• Teuderyk III 675-691
• Chilperyk II 715-721
• Teuderyk IV 720-737
• Childeryk III 743-751