Gofferowate

Z Wikipedii

Gofferowate
Gofer
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Gromada	ssaki
Podgromada	ssaki żyworodne
Rząd	gryzonie
Rodzina	Gofferowate
Nazwa systematyczna
Geomyidae
Bonaparte, 1845
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Gofferowate, gofery (Geomyidae) - rodzina ssaków z rzędu gryzoni.

Występowanie Gofery występują w Ameryce Północnej od Kanady do Panamy. W granicach swojego zasię gu spotkać je można w każdym typie środowiska, pod warunkiem oczywiście, że mogą w nim kopać nory.

Tryb życia Są to zwierzęta dobrze przystosowane do podziemnego trybu życia - mają krępe ciało, krótkie nogi, i bardzo wrażliwy na bodźce dotykowe krótki ogon, prawie pozbawiony włosów. Ich kończyny przednie są zakończone ostrymi, silnymi, nadającymi się do kopania w ziemi, pazurami. Gofery podczas robienia podziemnych korytarzy używają również swoich zakrzywionych siekaczy. Wargi za siekaczami mogą być zamykane, dzięki temu ziemia nie dostaje się do jamy gębowej, stąd też gofery mają zęby zawsze na wierzchu. Ponieważ w czasie kopania pazury i zęby ścierają się, rosną one w bardzo szybkim tempie - u niektórych gatunków nawet jeden milimetr dziennie. Gofery mają zewnętrzne kieszenie skórne po obu stronach pyszczka, ciągnące się od policzków do ramion. Służą one do przenoszenia pokarmu do nory. Ich podziemne nory są rozbudowane, ciągną się głęboko pod ziemią i są systemem korytarzy i komór o różnym przeznaczeniu - defekacyjnym, gniazdowym i magazynowania zapasów pokarmowych. Niektóre korytarze są usytuowane bardzo płytko pod ziemią - siedząc w nich gofery podgryzają korzenie i bulwy. Gofery są ssakami żyjącymi samotnie, często są agresywne podczas obrony swojego terytorium, w którym znajduje się nora. Wielkość terytorium jest różna, zwykle samce mają większe terytoria niż samice.

Pokarm i sposób odżywiania Gofery większość pokarmu zdobywają pod ziemią, mogą czasami zbierać materiał roślinny na powierzchni i wciągać go do nory. W podziemnych korytarzach ssaki te potrafią biegać do tyłu tak szybko jak do przodu, pomaga im w tym ich wrażliwy ogon, będący organem ułatwiającym orientację w terenie.

Rozród i potomstwo W chłodniejszych rejonach ich zasięgu w czasie zimy Gofery są prawie nieaktywne, chociaż nie zapadają w sen zimowy. Łączą się w pary na wiosnę, natomiast w innych porach roku żyją samotnie. Zaloty trwają 17-20 dni, liczba rodzonych młodych wynosi od dwóch do jedenastu. Młode są zależne od matki do szóstego tygodnia życia, później rozpraszają się i każde zaczyna kopać swoją norę. Samce osiągają dojrzałość płciową po roku, a samice często już w trzecim miesiącu życia i mogą mieć kilka miotów w jednym roku.