Hamulec bębnowy

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Hamulec bębnowy (wł. hamulec dwuszczękowy wewnętrzny^[1]) jest to hamulec cierny segmentowy dwuszczękowy, w którym hamowanie powstaje na skutek tarcia wewnętrznej powierzchni obracającego się wraz z wałem bębna hamulcowego, z zewnętrzną powierzchnią nieobracających się szczęk, które znajdują się wewnątrz bębna. Ten typ hamulca jest stosowany w niektórych samochodach i motocyklach.

Spis treści 1 Budowa 2 Zasada działania 3 Rodzaje układów "rozpieracz-szczęki" 4 Przypisy

[edytuj] Budowa

Do podstawowych elementów hamulca bębnowego zaliczają się:

• bęben hamulcowy - ruchomy człon hamowany.
• szczęki hamulcowe - nieruchomy człon hamujący, wyposażony w okładziny cierne. W trakcie hamowania szczęki naciskane rozpieraczem wykonują niewielki ruch - obrót o bardzo mały kąt. W standardowych konstrukcjach występują dwie szczęki. Szczęka obracająca się zgodnie z kierunkiem obrotu bębna nazywana jest szczęką współbieżną, natomiast szczęka obracająca się przeciwnie do kierunku obrotu bębna - szczęką przeciwbieżną.
• rozpieracz szczęk - sterowalny element odpowiedzialny za docisk szczęk do bębna. Najczęściej jest to siłownik hydrauliczny lub element mechaniczny (np. krzywka). W niektórych konstrukcjach stosowana jest większa ilość rozpieraczy. Rozpieraczem steruje zewnętrzny mechanizm sterujący.
• sprężyna odciągająca - element odpowiedzialny za powrót oraz utrzymanie szczęk w pozycji braku styku z bębnem.

[edytuj] Zasada działania

Dociśnięcie szczęk do bębna odbywa się przy pomocy rozpieracza, który jest podłączony do mechanizmu sterującego. Rozpieracz wywiera nacisk na szczęki, powodując ich docisk do bębna. Za powrót i utrzymanie w położeniu braku tarcia szczęk odpowiedzialna jest sprężyna odciągająca.

[edytuj] Rodzaje układów "rozpieracz-szczęki"

Dla rozpieraczy hydraulicznych:

• Układ simplex - dwa tłoczki rozpierające szczęki znajdują się we wspólnym cylinderku. W układzie tym jedna szczęka jest współbieżna, a druga przeciwbieżna. Wadą tego rozwiązania jest to, że naciski jednostkowe obu szczęk na bęben nie są jednakowe, a przez to zachodzi nierównomierne zużycie okładzin ściernych. Zaletą jest niższa cena i prostsza konstrukcja.

• Układ duplex - każdej szczęce przypisany jest osobny rozpieracz. Szczęki w tym układzie są szczękami współbieżnymi. Dzięki takiemu rozwiązaniu naciski jednostkowe obydwu szczęk są prawie identyczne, co powoduje równomierne zużycie okładzin ciernych na obu szczękach. Wadą tego rozwiązania jest większy koszt oraz większy stopień skomplikowania układu

• Układ samowzmacniający - układ simplex z zastosowanymi szczękami pływającymi. Końce szczęk są na jednym końcu połączone łącznikem, który nie jest powiązany z innymi częściami hamulca. Efektem tego połączenia jest dodatkowy nacisk szczęki współbieżnej na szczękę przeciwbieżna podczas hamowania. Powoduje to zbliżone naciski jednostkowe obu szczęk.

• Układ duo-duplex - układ rozpieraczy jak w układzie duplex, z tym że rozpieracze są skonstruowane jak w układzie simplex.

W układach o różnych naciskach jednostkowych na poszczególne szczęki, w celu niwelacji różnic, stosuje się okładziny cierne o różnej grubości oraz o różnym polu powierzchni trącej.

Przypisy

To jest tylko zalążek artykułu związanego z maszynoznawstwem. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.