Henryk Chmielewski (bokser)
Z Wikipedii
Henryk Chmielewski (ur. 8 stycznia 1914 w Łodzi, zm. 15 listopada 1998 w Hollywood (stan Floryda), polski bokser, mistrz Europy i olimpijczyk.
Największy sukces odniósł zdobywając tytuł mistrza Europy w wadze średniej podczas Mistrzostw Europy w Dublinie 1937, kiedy to również Aleksander Polus wywalczył tytuł mistrzowski.
Podczas olimpiady w Berlinie 1936 zajął 4. miejsce w wadze średniej. Mając rozbite pięści po zwycięskim pojedynku ćwierćfinałowym z faworytem, Amerykaninem Jamesem Clarkiem, przegrał pojedynek półfinałowy i nie stanął do walki o brązowy medal.
Był wychowankiem i zawodnikiem klubu IKP Łódź startując w latach 1930 - 1938.
Trzykrotnie był mistrzem Polski: w wadze lekkiej w 1931 oraz w wadze średniej w 1933 i 1936, a w 1935 wicemistrzem (w wadze średniej).
Wystąpił 16 razy w reprezentacji Polski, odnosząc 12 zwycięstw, 1 remis i 3 porażki.
W karierze amatorskiej stoczył 157 walk, wygrywając 133, 11 zremisował i 13 przegrał.
W marcu 1938 roku zamieszkał w USA i został tam bokserem zawodowym (gdzie używał nazwiska Henry Chemel). Walczył w wadze średniej. W 1945 był klasyfikowany na 4. miejscu w tej kategorii. Ogółem stoczył 82 walki zawodowe, wygrywając 56, 2 remisując i 24 przegrywając. Walczył m.in. z Jakiem La Mottą, przegrywając na punkty.
Po zakończeniu kariery pływał na statkach jako mechanik okrętowy.
W 1987 otrzymał Nagrodę im. Aleksandra Rekszy.
