Hermann Oppenheim

Z Wikipedii

Hermann Oppenheim (ur. 1 stycznia 1858 w Warburgu, zm. 5 maja 1919 w Berlinie) – niemiecki neurolog. Studiował medycynę na uniwersytetach w Berlinie, Getyndze i Bonn. Karierę naukową rozpoczął jako asystent Carla Westphala (1833-1890) w berlińskim szpitalu Charité. W 1891 Oppenheim otworzył prywatny szpital w Berlinie, który szybko zdobył popularność i dobrą renomę.

W 1894 opublikował klasyczny już podręcznik chorób neurologicznych zatytułowany Lehrbuch der Nervenkrankheiten für Ärzte und Studierende. W pracy naukowej poczynił wiele istotnych spostrzeżeń dotyczących kiły ośrodkowego układu nerwowego, alkoholizmu, polio, stwardnienia rozsianego.

W 1889 przedstawił pracę na temat urazów układu nerwowego, która spotkała się z krytyką m.in. Charcota i Nonne'a. Oppenheim uważał, że urazy i wywołane przez nie zmiany organiczne mogą wywołać zmiany psychiczne. Oppenheim zajmował się też fizjologią i opublikował kilka prac o metabolizmie mocznika wraz z Nathanem Zuntzem (1847-1920).

Razem z Fedorem Krausem (1857-1937) dokonał pierwszej udanej operacji usunięcia guza przysadki. Wprowadził określenie dystonia musculorum deformans na opisaną przez siebie chorobę, znaną dziś jako dystonia torsyjna, dystonia Oppenheima lub zespół Ziehena-Oppenheima, od nazwiska psychiatry Theodora Ziehena (1862-1950) z którym Oppenheim współpracował. Amyotonia congenita określana jest niekiedy jako choroba Oppenheima. W 1902 roku opisał objaw występujący w uszkodzeniu dróg piramidowych, znany dziś jako objaw Oppenheima^[1].

[edytuj] Prace

• "Die traumatischen Neurosen" (1889)
• "Lehrbuch der Nervenkrankheiten" (bis 1923 7 Aufl.)
• "Stand der Lehre von den Kriegs- und Unfallneurosen" (1918)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Hermann Oppenheim w bazie Who Named It