Hipoteza izostazji

Z Wikipedii

Izostazja - zasada równowagi mas skalnych w skorupie ziemskiej, wprowadzona pod koniec XIX wieku przez amerykańskiego geofizyka E.C. Duttona.

Zaburzenie równowagi w skorupie ziemskiej powoduje izostatyczne ruchy dźwigania bądź zapadania części skorupy ziemskiej, prowadzące do zrównoważenia sił czyli izostazji. Dążność do równowagi mas skalnych w litosferze powoduje że bloki stosunkowo sztywnej i lekkiej litosfery "pływają" po plastycznej astenosferze - obciążone zanurzają się głębiej, odciążone unoszą się wyżej (np. Skandynawia po ustąpieniu lądolodu). Pionowe ruchy skorupy ziemskiej objawiają się wypiętrzaniem lub obniżaniem znacznych obszarów powierzchni Ziemi. Ruchy te na ogół nie powodują znacznych deformacji tektonicznych, jednak w ich wyniku mogą powstać wielkoobszarowe deformacje fałdowe w formie niecek i kopuł. Efektem pionowych ruchów skorupy ziemskiej jest transgresje (zalewanie lądu przez morze) i regresje morskie (wycofywanie sie morza z lądu).

Ponieważ lżejsza skorupa nie może się zapaść pod cięższą, przyjęcie teorii izostazji wyeliminowało wcześniejszą hipotezę pomostową, tłumaczącą bliskie związki pomiędzy kontynentami istnieniem pomostów w poprzek oceanów, które miały się zapaść.