Historia optyki
Z Wikipedii
Uwaga, artykuł był tłumaczony z języka angielskiego. Może zawierać błędy!!!
[edytuj] Starożytna Grecja
Historia optyki zaczęła się już w starożytnej Grecji. Euklides(325-265p.n.e.), był pierwszym twórcą praw optyki. Swoją naukę o Optyce rozpoczął razem z nauką geometrii. Wiedział, wtedy o najprostszych pewnikach geometrii:
- Linie mogą być rysowane w linii prostej do obiektu.
- Linie, które padają na obiekt tworzą stożek.
- Rzeczy, na które padają linie są widzialne.
- Rzeczy są większe, jeśli widzi się je pod większym kątem.
- Rzeczy są wyższe, jeśli widzi się je przez wysoki promień.
- Promienie prawe i lewe, pojawiają się na prawo i lewo.
- Rzeczy widziane z wielu punktów widzenia są wyraźniejsze.
Euklides nie zdefiniował natury widzialnych promieni, ale używają zasad geometry dyskutował na temat perspektywy i zmniejszaniu się przedmiotów w dystansie.
Rozszerzenia tych nauk dokonał dopiero Heron z Aleksandrii(10 – 70 n. e.) poszerzył zbiór wiedzy jaki stworzył Euklides. Dzięki temu rozwiązał problem Odbijania światła. Stworzył też nowe prawa dotyczące promieni widzialnych. Stwierdził, że światło odbija się bardzo wysoka prędkością od ciała o gładkiej powierzchni do oka. Mogą zaś zostać złapane na porowatych stronach niewypolerowanych powierzchni. Ta teoria została nazwana teorią emisyjną. Oprócz tego wykazał że kąt odbicia jest równy kątowi podania. Zmierzył również, że odległość rzeczywistego obiektu od lustra jest taka sama jak obrazu w lustrze od powierzchni od której się odbija.
Kolejnym ważnym badaczem optyki w starożytnej Grecji był Ptolemeusz(100-175 n.e.). Jego główna zasługą było wyprostowanie teorii emisyjnej Herona. Ptolemeusz potwierdził, że światło nie składa się z nieciągłych linni, tylko formuje ciągłe stożki.
