Hrabstwo Barcelony
Z Wikipedii
Hrabstwo Barcelony było najważniejszym z hrabstw na Półwyspie Iberyjskim, które podlegały królom frankijskim tworząc Marchię Hiszpańską.
Arabowie podbili wspomniany obszar, ale pod koniec VIII wieku Karolingowie interweniowali w północno-wschodniej części Półwyspu mając za sobą wsparcie ludności tubylczej. Panowanie frankijskie zostało umocnione przez podbicie Gerony (785), a zwłaszcza, kiedy w 801 roku Barcelona została zdobyta przez króla Akwitanii Ludwika I Pobożnego. Wtedy to włączono Barcelonę do Królestwa Franków, ustanawiając w niej Hrabstwo Barcelony, zależne od króla frankijskiego. Terytorium zdobyte na muzułmanach zaczęto nazywać Marchią Hiszpańską, stała się ona zbiorem hrabstw iberyjskich (właściwie katalońskich) zależnych od monarchów karolińskich.
Na poczatku władza przypadała lokalnej arystokracji plemiennej lub wizygockiej, ale niepodległościowe nastawienie, które ta przejawiała skłoniło Karolingów do zastąpienia jej hrabiami pochodzenia frankijskiego. Zamierzenia niepodległościowe hrabiów katalońskich osłabły. Autonomia została skonsolidowana podpisaniem praw dziedziczenia pomiędzy rodzinami hrabiowskimi. Tej tendencji towarzyszył proces unifikacji hrabstw. Hrabia Wilfred Włochaty, ostatni hrabia mianowany przez królów frankijskich kontynuował wspomnianą politykę. Zdołał zjednoczyć pod swoim panowaniem grupę hrabstw i przekazać je w spadku swoim dzieciom. Wraz z jego śmiercią e 897 jedność się skończyła, ale rdzeń nowego państwa utworzony przez hrabstwa Barcelony, Gerony i Vic pozostał niepodzielny.
W X wieku hrabiowie Barcelony wzmocnili swoją władzę i wydobyli się stopniowo spod wpływu frankijskiego. W 985 Barcelona, rządzona wówczas przez hrabiego Borrella II, została zaatakowana i spalona przez muzułmanów. Hrabia schronił się wtedy w górach Montserrat oczekując pomocy króla frankijskiego, ale siły sojusznicze nie pojawiły się. W 988 w Królestwie Franków wygasła dynastia karolińska i została zastąpiona przez dynastię kapetyńską. Borrel II został zobligowany do złożenia przysięgi wierności nowemu królowi frankijskiemu, ale nie uczynił tego, król frankijski musiał natomiast przybyć na północ, aby rozwiązać tamtejszy konflikt. To wydarzenie zostało zinterpretowane jako punkt wyjścia dla faktycznej niepodległości Katalonii.
W następnych latach Hrabstwo Barcelony zyskiwało znaczenie i terytorium wraz z kolejnymi hrabiami. Przyłączano inne hrabstwa Marchii Hiszpańskiej i prowadzono ekspansję w kierunku południowym, dzieki zwycięskim walkom z Arabami. Ramón Berenguer III wstępuje w związek małżeński z Dulcią z Prowansji, z tego powodu to hrabstwo przyłącza się do Barcelony. Inne małżeństwo, Ramona Berenguera IV i Petroneli Aragońskiej tworzy unię dynastyczną pomiędzy Hrabstwem Barcelony a Królestwem Aragonii, pod nazwą Korona Aragonii. Ramón Berenguer IV był, aż do swej śmierci hrabią Barcelony i księciem Aragonii i Katalonii. Syn Ramona i Petronili Alfons II został pierwszym królem Aragonii, i zarazem hrabią Barcelony, tytuły od tej pory dziedziczone przez wszystkich królów Korony Aragońskiej. Mimo wszystko, hrabiowie posiadali, wewnątrz Korony, praktycznie absolutną niezależność, utrzymując własne dwory i prawa (Fueros).
W 1258 Jakub I Zdobywca na podstawie Traktatu z Corbeil, uniezależnił oficjalnie Hrabstwo Barcelony spod wpływu Franków.
Fueros (odrębne prawa) Hrabstwa Barcelony utrzymały się nienaruszone, aż do zniesienia ich w 1714 roku przez Dekrety de Nueva Planta. Narzucono wtedy prawa kastylijskie, które obowiązywały do wprowadzenia demokracji.
