Hugo Gressmann

Z Wikipedii

Hugo Gressmann (ur. 21 marca 1877 w Mölln, zm. 7 kwietnia 1927 w Chicago) – ewangelicki teolog starotestamentowy

Spis treści 1 Życiorys 2 Dzieła 3 Tezy, założenia, badania, wnioski 4 Dyskusja egzegetów katolickich 5 Źródła

[edytuj] Życiorys

Urodzony 21 marca 1877 roku w Mölln (Lauenburg) jako syn zawiadowcy stacji, zmarł 7 kwietnia 1927 roku w Chicago podczas jednej z podróży z wykładami. Gressmann studiował w Greifswaldzie, Getyndze, Marburgu i Kilonii, zaś doktoryzował się w Getyndze na doktora nauk filologicznych. H. Gressmann został w 1902 roku nieetatowym docentem Starego Testamentu w Kiel, i był w 1906 roku współpracownikiem "Deutschen evangelischen Instituts für Altertumswissenschaft des Heiligen Landes in Jerusalem". Gressmann działał od 1907 roku jako profesor zwyczajny, a od 1920 roku jako profesor zwyczajny w Berlinie. Gressmann wyszedł ze szkoły Juliusa Wellhausena i stał się wraz z Hermannem Gunkelem najbardziej znaczącym przedstawicielem szkoły historii religii. Od 1924 roku był redaktorem odpowiedzialnym czasopisma "Zeitschrift für die alttestamentliche Wissenschaft" a od 1925 roku dyrektorem "Institut Judaicum".

[edytuj] Dzieła

1. Über die in Jes 56-66 vorausgesetzten zeitgeschichtl. Verhältnisse (Dissertation Göttingen), 1898.
2. Musik u. Musikinstrumente im AT, 1903.
3. Stud. zu Eusebs Theophanie, 1903, u. Ausg., 1904.
4. Der Ursprung der israel.-jüd. Eschatologie, 1905.
5. Die Ausgrabungen in Palästina u. das AT, 1908.
6. Altorient. Texte und Bilder zum Alten Testament, 2 Bde., 1909.
7. Älteste Gesch.schreibung und Prophetie Israels (= Schrr. des AT in Ausw. II, 1), 1909.
8. Das Gilgamesch-Epos, gemeinverständl. erkl. (neu übers. v. Arthur Ungnad), 1911.
9. Mose und seine Zeit. Ein Kommentar zu den Mose-Sagen, 1913.
10. Nonnen- u. Mönchsspiegel des Euagrios Pontikos, 1913.
11. Die Anfänge Israels ( Schrr. des AT in Ausw. 1, 2), 1914.
12. Das Weihnachtsev., auf Ursprung u. Gesch.unters., 1914.
13. Albert Eichhorn und die rel.geschichtl. Schule, 1914.
14. Vom reichen Mann u. armen Lazarus, 1918.
15. Die Lade Jahves u. das Allerheiligste des Salomon. Tempels, 1920.
16. Ode Salomos 23, 1921.
17. Die ammonit. Tobiaden, 1921.
18. Tod und Auferstehung des Osiris nach Festbräuchen und Umzügen, 1923.
19. Die Aufgaben der at. Forsch., 1924.
20. Die Aufgaben der Wiss. des nachbibl. Judentums, 1925.
21. Die hellenist. Gestirnrel., 1925.
22. Israels Spruchweisheit im Zusammenhang der Weltliteratur, 1925.
23. Der Messias, hrsg. v. Hans Schmidt, 1929.
24. Die orient. Rel.en im hellenist.-röm. Zeitalter, hrsg. aus dem Nachlaß v. Walter Horst u. Kurt Galling, 1930. – Gab heraus: Wilhelm Bousset, Die Rel. des Judentums im späthellenist. Zeitalter, 1926. – Vollst. Bibliogr., in: ZAW 69, 1957, 211 ff.

[edytuj] Tezy, założenia, badania, wnioski

Gressmann postuluje, aby w badaniach nad tekstem Starego Testamentu położyć większy nacisk na motywację form i na dobór odpowiednich materiałów. Niezawodnym ku temu źródłem powinny być dokumenty dostarczane przez wykopaliska Starożytnego Wschodu. Skrajne podejście do metody historii materiałów (Stoff- und Motivgeschitliche Forschung), które dopatruje się w każdym niemal tekście Starego Testamentu obcych zapożyczeń, może łatwo przeoczyć niezaprzeczalne właściwości własne jahwizmu.dycji, przewijających się przez Stary Testament. Metoda historii motywów i materiałów przerodziła się z wolna w metodę historii tradycji, która z grubsza polega na badaniu powstałych z jednostkowych idei – prądów tradycji, przewijających się przez Stary Testament.

[edytuj] Dyskusja egzegetów katolickich

Przez takie podejście od materiałów porównawczych pochodzących z wykopalisk egzegeci katoliccy zarzucają Gressmannowi pewien panorientalizm i panbabilonizm w odniesieniu do charakteryzowania jahwizmu.

[edytuj] Źródła

1. http://www.bautz.de/bbkl/g/gressmann_h.shtml, tłum. Piotr Wójciak.
2. H. Langkammer, Ogólne wprowadzenie do współczesnej introdukcji do Starego Testamentu, w: Wstęp do Starego Testamentu, Pallottinum, Poznań 1990.