I wojna z Karlistami
Z Wikipedii
Pierwsza wojna z Karlistami 1833-1839 r.
Na krótko przed śmiercią w dniu 29 września 1833 r. król Hiszpanii Ferdynand VII ustanowił swoją następczynią niepełnoletnią córkę Izabelę. Regentką miała zostać małżonka króla Maria Krystyna. Tym posunięciem król uniemożliwił swojemu bratu Carlosowi salickie prawo do tronu, zgodnie z którym pierwszy narodzony syn monarchy otrzymuje koronę w spadku.
Poparcia Don Carlosowi udzieliły m.in. kler oraz hiszpańskie prowincje północne. Carlos obwołał się królem i wywołał rewoltę skierowaną przeciwko rządowi własnej matki. Pomocy Marii Krystynie udzieliły Francja, Anglia i Portugalia. Anglicy wysłali m.in. kontyngent w sile 9600 ludzi natomiast Francuzi swoją Legię Cudzoziemską.
Po poczatkowych sukcesach Karlistów na północy kraju, wkrótce inicjatywę przejęły siły wierne królowej. Francuska Legia Cudzoziemska odznaczyła się m.in. w zwycięskich starciach pod Terapegui i Huesca w latach 1836-1837. W styczniu 1839 r. rewolta została ostatecznie zdławiona a oddziały cudzoziemskie opuściły Hiszpanię. Francuzi stracili w walkach połowę żołnierzy. Dnia 31 sierpnia 1839 r. Konwencja w Vergarze zakończyła ostatecznie wojnę. Don Carlos zbiegł do Francji.
[edytuj] Zobacz też
- II wojna z Karlistami 1846-1849
- III wojna z Karlistami 1872-1876
