Ignacy Chodźko

Z Wikipedii

Ignacy Chodźko

Ignacy Chodźko (ur. 29 września 1794 w Zabłoczynie, zm. 1 sierpnia 1861 w Dziewiętnii) - polski powieściopisarz i sławny gawędziarz, napisał m.in. serię Obrazy Litewskie. Całe prawie swe życie przepędził w ziemi Oszmiańskiej, w rodzinnym majątku Dziewiętniach, gdzie wzrósł w atmosferze dawnych tradycji i obyczajów szlacheckich. Uczęszczał do szkoły bazylianów w Borunach, później studiował w Wilnie. Niemal do roku 1840 wierny pozostał ideologii Wieku Oświecenia i pseudoklasycznym upodobaniom w literaturze, pisząc w tym duchu słabe wiersze i wcale bystre szkice satyryczne, oraz refleksje moralne. Pod wpływem wspomnień, spisanych przez stryja Jana, ogłosił w 1838 „Domek mojego dziadka”, a niebawem (1840) rozpoczął cykl „Obrazów litewskich” (wydane w V seriach, 1840—1850), szereg gawęd zaczerpniętych z życia szlachty miejscowej w XVIII. i pierwszej ćwierci XIX. wieku, z których na pierwszy plan wysuwa się seria III („Pamiętniki kwestarza”, 1844), skupiająca się dokoła postaci kwestarza Bernardyna. W odleglejsze czasy sięgają „Podania litewskie” (4 serie, 1852—1860), dowodzą jednak, że brak było w nim materiału na powieściopisarza historycznego. Celując w przedstawianiu codziennego życia szlachty litewskiej, w tym ciasnym zakresie wyróżniał się Chodźki werwą dialogu, darem potoczystej narracji, plastyką scen zbiorowych, prawdą charakterystyki, nie stało mu natomiast twórczej wyobraźni i zdolności kompozycyjnych, popadał też często w moralizowanie, nużące tym bardziej, że głębią i oryginalnością myśli w ujmowaniu ogólniejszych zagadnień Chodźko się nie odznaczał.