Ikonografia
Z Wikipedii
Ikonografia - dziedzina badań historii sztuki, której zadaniem jest opis i interpretacja elementów treściowych i symbolicznych w dziełach sztuki. Termin użyty w piśmiennictwie greckim jako eikonographia ma oznaczenie przedstawienia obrazowego.
W literaturze o sztuce występowała sporadycznie dopiero od 2 poł. XVII w. Ikonografia oznaczała wówczas głównie opatrzony biograficznymi wyjaśnieniami zbiór portretów wybitnych osób ze starożytności oraz współczesności. Jednocześnie, od początku XVI w., łaciński termin icones określał wyobrażenia scen z życia Jezusa i świętych. Dopiero w XIX w. wszedł w powszechne użycie termin "ikonografia", mający 3 odrębne, jednocześnie rozwijające się działy: ikonografię portretową, sakralną i przyrodniczą. W 1 poł. XIX w., w związku z żywym zainteresowaniem sztuką średniowiecza, zaczęły ukazywać się pierwsze podręczniki ikonograficzne — nauki o tematach występujących w sztuce. W pierwszym 30-leciu XX w. ikonografia stała się metodą, która łącząc analizę stylu z analizą ikonograficzną, wyjaśnia symboliczne i alegoryczne przedstawienia sztuki dawnej. Teoretyczne podstawy takiej metodzie badawczej dał E. Panofsky, który wyróżnił najgłębszą interpretację treściową dzieła sztuki - jest to tzw. interpretacja ikonologiczna, której celem jest wykrycie treści dzieła sztuki jako zjawiska historycznego odzwierciedlającego sytuację polityczną, społeczną, ideologiczną i artystyczną. Wg Panofskiego ikonologię należy pojmować jako ikonologię interpretującą. Jest to także nauka pomocnicza historii.
