Indukcyjność rozproszenia

Z Wikipedii

Indukcyjność rozproszenia, w układzie dwóch cewek, jest dla każdej z nich indukcyjnością odpowiadającej tej części jej strumienia magnetycznego, który nie przechodzi przez drugą z nich. Na ogół indukcyjności rozproszenia obu cewek są różne, tak jak indukcyjności pochodzące od całego strumienia.

Rozróżnia się pojęcie indukcyjności rozproszenia dla poszczególnych cewek (równoważne indukcyjności włączonej szeregowo z daną cewką), i dla transformatora zbudowanego z tych cewek, dla którego określa się np. "indukcyjność rozproszenia widziana od strony uzwojenia 1"; ta ostatnia jest indukcyjnością, jaką miałoby uzwojenie 1, gdyby uzwojenie 2 miało zerowy opór i zostało zwarte - do indukcyjności rozproszenia transformatora dają wkład indukcyjności rozproszenia obu uzwojeń.

Dla cewek o indukcyjnościach L1 i L2, i indukcyjności wzajemnej M indukcyjności rozproszenia transformatora widziane od strony każdej z nich są: L1r=L1-M^2/L2 i L2r=L2-M^2/L1.

Zwykle w transformatorze większość strumienia magnetycznego jednej cewki przechodzi przez drugą (wyjątkiem są np. transformatory w filtrach w radioodbiorniku) - wtedy indukcyjności rozproszenia dają się policzyć łatwiej i dokładniej, niż indukcyjność wzajemna i są bardziej dogodne; jeśli tylko mała część strumienia jednej cewki przechodzi przez drugą, bardziej dogodne jest pojęcie indukcyjności wzajemnej.

W zwykłym transformatorze indukcyjność rozproszenia jest niepożądana - powoduje spadek napięcia na uzwojeniu wtórnym; jest jednak użyteczna, jeśli zachodzi potrzeba ograniczenia prądu zwarcia, np. w transformatorze spawalniczym, który powinien być odporny na zwarcie.

Pojęcie indukcyjności rozproszenia występuje w Poradniku radio- i teleelektryka (PWT Warszawa 1959), B4e2.8.