Instrument smyczkowy
Z Wikipedii
Instrument smyczkowy – instrument muzyczny z grupy chordofonów strunowych, w których struna wprowadzana jest w stan wibracji za pomocą smyczka, przesuwanego po strunie – legato, detaché, lub uderzając w nią włosiem – spiccato. Inną metodą wydobycia dźwięku z instrumentu smyczkowego jest col legno - czyli uderzenie struny drzewcem smyczka lub pizzicato, czyli szarpniecie struny palcem oraz klang (pizzicato bartokowskie, pizzicato à la Bartók) – szarpnięcie struny tak silne, by uderzyła o gryf.
Instrumenty smyczkowe składają się z następujących elementów:
- pudło rezonansowe
- przestrzeń gdzie wzmacniany jest dźwięk produkowany przez drgające struny
- struny (najczęściej cztery)
- strojone do odpowiednich częstotliwości, oparte na podstawku.
- gryf z podstrunnicą
- do której przyciskane, są struny tak by zmienić ich długość, a co za tym idzie częstotliwość drgań. Gryf zakończony jest śrubami pozwalającymi stroić instrument, zapewniając odpowiednie napięcie strun.
We wszystkich instrumentach smyczkowych grający na nim jedną ręką (prawą u osób praworęcznych) operuje smyczkiem lub w inny sposób pobudza struny, a drugą ręką przyciska struny do podstrunnicy tak je skracając, by wydawały dźwięk o odpowiedniej częstotliwości.
Do instrumentów smyczkowych należą:
- Klasyczne instrumenty smyczkowe:
- Dawne isntrumenty smyczkowe
- Rebec
- Lira da braccio
- skrzypki renesansowe
- viola da gamba
- viola d’amore
- skrzypce barokowe
- Elektryczne instrumenty smyczkowe
- skrzypce elektryczne
- kontrabas elektryczny
