Józef Abelewicz

Z Wikipedii

Józef Abelewicz
Data i miejsce urodzenia	17 marca 1821 Onikszty
Data śmierci	3 lipca 1882
Funkcja	rektor seminarium w Wilnie 1878-1882
Święcenia	6 kwietnia 1846

Józef Abelewicz (ur. 17 marca 1821 w Oniksztach (Litwa), zm. 3 lipca 1882) – polski duchowny katolicki, pedagog.

Pochodził z rodziny szlacheckiej, był synem Wincentego i Anny z Bukszów. W latach 1833-1838 uczęszczał do szkoły w Traszkunach, w latach 1840-1842 studiował w diecezjalnym seminarium w Wilnie, gdzie należał do wyróżniających się słuchaczy. Studia teologiczne kontynuował do 1846 w Rzymsko-Katolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu, wieńcząc je dyplomem magistra teologii i święceniami kapłańskimi (6 kwietnia 1846 w Petersburgu).

Przez krótki czas pracował jako kapelan gimnazjum w Świsłoczy; jeszcze w 1846 został wykładowcą teologii dogmatycznej w wileńskim seminarium, a także prokuratorem (ekonomem) seminaryjnym. W 1852 z nominacji biskupa Wacława Żylińskiego został kanonikiem kapituły wileńskiej. W latach 1853-1870 zajmował się pracą duszpasterską w Wołkowysku, będąc kolejno administratorem parafii i dziekanem (od 1853) i proboszczem (od 1856).

W 1870 powrócił do pracy w seminarium w Wilnie. Był inspektorem placówki i wykładowcą homiletyki, od 1872 wykładał Pismo Święte. 30 lipca 1878 zastąpił na stanowisku rektora odsuniętego przez władze Macieja Harasimowicza; przejął wówczas również wykłady z prawa kanonicznego, co należało do jego obowiązków rektorskich. W dziejach seminarium zapisał się dbałością o podniesienie poziomu nauczania oraz utrzymanie polskiego i kościelnego charakteru w dobie rusyfikacji. Cieszył się uznaniem jako wykładowca i opiekun duchowy kleryków. Zmarł w lipcu 1882 po ataku apoplektycznym.

[edytuj] Źródła

• Czesław Falkowski, Józef Abelewicz, w: Polski Słownik Biograficzny, tom I, Kraków 1935