Józef Dzierzkowski
Z Wikipedii
Józef Dzierzkowski urodził się w 1807 roku. Pisarz i publicysta. Wychował się we Lwowie. Uczestniczył w powstaniu listopadowym - porucznik w korpusie i adiutant sztabu generała J. Dwernickiego.
W 1838 r. opublikował pierwszy utwór pt. "Płacz i śmiech".
W 1843 r. podjął pracę w "Gazecie Lwowskiej" i nawiązał współpracę z "Dziennikiem Mód Paryskich", "Czasopismem Zakładu Ossolińskich" i "Biblioteką Warszawską". Opublikował w tym okresie powieści: "Kuglarze"(1854), "Dla posagu"(1847), "Salon i ulica"(1847).
W 1848 r. przystąpił do liberalnej Rady Narodowej i przeszedł do "Gazety Narodowej", gdzie został głównym publicystą. Prowadził wówczas aktywną działalność polityczną i dziennikarską.
Na Węgrzech przyłączył się w ramach Legionu Polskiego generała J. Wysockiego do powstania. Następnie odbył podróż po Europie, docierając aż do Anglii, w drodze powrotnej do kraju został internowany przez Austriaków. Po zwolnieniu podjął prace literacką i publicystyczną - pisał do "Przyjaciela Domowego", "Nowin" i "Dziennika Literackiego". Opublikował m.in. powieści: "Rodzina w salonie"(1853), "Znajda"(1854), "Król dziadów"(1856), "Uniwersał hetmański"(1857).
W 1858-61 r. współredaktor "Przeglądu Powszechnego". Dzierzkowski w twórczości przejawiał zamiłowanie do melodramatyzmu, powieści sensacyjno-obyczajowej; łączył sentymentalno-humanitarne widzenie konfliktów społecznych ("czystość" natury wobec upadku cywilizacji) z realistycznym i demaskatorskim obrazem życia ówczesnych salonów.
Zmarł w 1865 roku.
Bibliografia:
"Wielka Encyklopedia Świata", Oxford Educational, 2003 r.
