Jackie Roosevelt Robinson
Z Wikipedii
Jackie Roosevelt Robinson (ur. 31 stycznia 1919, zm. 24 października 1972) - amerykański baseballista, jako pierwszy Afro-Amerykanin w historii zagrał w amerykańskiej Major League Baseball. Był wyjątkowo utalentowanym zawodnikiem; jego średnia uderzeń (batting average) wynosiła .311.
[edytuj] Życie i kariera sportowa
Urodził się w Cairo w stanie Georgia. Stał się już gwiazdą biorąc udział w zawodach organizowanych przez University of California w Los Angeles, tam też studiował. Był pierwszym sportowcem UCLA, który odniósł wielki sukces jednocześnie w czterach dyscyplinach sportowych w tak młodym wieku - był znakomitym footballistą, baseballistą, koszykarzem i sprinterem. Mimo wielkich osiągnięć sportowych, był zmuszony opuścić uczelnię w 1941 roku ze względu na problemy finansowe. Przez jakiś czas Jackie grał w drużynie footballowej w Honolulu, ale wkrótce zgłosił się na ochotnika służby wojskowej i dołączył do batalionu U.S. 761st Tank Battalion. Uzyskał stopień kapitana kończąć szkołe oficerską Officer Candidate School. W okresie służby w Fort Hood w Teksasie został oskarżony o niesubordynację i dlatego nigdy nie wziął udziału w wojnie. Od roku 1944 Jackie grał w baseball w drużynie Kansas City Monarchs, należącej do Negro American League. Wtedy też zwrócił na niego uwagę łowca talentów Clyde Sukeforth, pracujący dla Brancha Rickiego, który był wówczas menadżerem Brooklyn Dodgers. Był to czas, kiedy zawodnicy pochodzenia afro-amerykańskiego nie mieli możliwości grania w Major League, ze względu na dyskryminację rasową. Na początku Rickie Branch przyjął Jackiego do drugoligowego Montreal Royals w Kanadzie, aby przygotować go emocjonalnie do kontrowersyjnych wtedy występów Afro-Amerykanina w pierwszej lidze. A dnia 15 kwietnia 1947 roku Jackie Robinson rozegrał swój pierwszy mecz w drużynie Brooklyn Dodgers. Przez następne 12 miesięcy Jackie grał na pierwszej bazie, a w dalszej karierze miał też okazję sprawdzić się na innym pozycjach. Przykrości jakich doznał Jackie Robinson grając w Brooklyn Dodgers było wiele, także od zawodników z własnej drużyny. W jego obronie stawał jego trener, jego przyjaciel Pee Wee Reese, a także Hank Greenberg, który był dyskryminowany przez antysemitów. Po roku ciężkich zmagań Jackie otrzymał nagrodę Rookie of the Year w 1947, a wkrótce potem (w 1949) wyróżnienie dla najlepszego gracza pierwszej ligi Most Valuable Player. Z "dodżersami" Jackie zdobył mistrzostwo World Series, po siedmiu wygranych meczach z New York Yankees. Kariera Jackiego w pierwszej lidze była dość krótka i naznaczona cierpieniem - poza dyskryminacją, Jackie był często kontuzjowany. Gdy nastąpił koniec sezonu 1956, Jackie został sprzedany do New York Giants, ale wolał już zrezygnować z kariery w ogóle, niż wspierać ten zespół - miało to miejsce 5 stycznia 1957 roku. Po zakończeniu kariery sportowej przez krótki czas zajmował się prowadzeniem firmy Chock Full O'Nuts, należał też do zarządu NAACP. W 1960 zaangażował się w wybory prezydenckie, w których wspierał początkowo - Huberta Humphreya, a później - Richarda Nixona. Został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame w 1962 roku. W roku 2000 zajął 44. miejsce na liście The Sporting News stu najlepszych zawodników grających w baseball (The 100 Greatest Baseball Players) i został wybrany do Major League All-Century Team.
Grał główną rolę w filmie autobiograficznym The Jackie Robinson Story z 1950 roku.
