Jan Brzękowski
Z Wikipedii
Jan Brzękowski (ur. 18 grudnia 1903 w Nowym Wisniczu, zm. 3 sierpnia 1983 w Paryżu) - polski poeta, pisarz i teoretyk poezji.
Absolwent filologii polskiej i romańskiej, także farmacji na UJ. Uczestnik plebiscytu na Śląsku. W 1925 debiutował tomikiem poezji Tętno drukowanym w "Zwrotnicy". Działał w kręgu Awangardy Krakowskiej. W 1928 wyjechał do Paryża. Był korespondentem prasy polskiej, redagował czasopismo "Linia".
[edytuj] Publikacje
- 1928 - zbiór wierszy Na katodzie
- 1929 - Psychoanalityk w podróży
- 1931 - Życie w czasie
- 1931 - Bankructwo prof. Muellera
- 1933 - Poezja integralna
- 1933 - zbiór wierszy W drugiej osobie
- 1939 - 24 kochanków Pedridy Loost
- 1948 - Odyseje
- 1959 - Przeszłość nieotwarta
[edytuj] Opracowania
- J. Sławiński: „O poezji Jana Brzękowskiego”. „Twórczość” 1961, nr 9.
- A. K. Waśkiewicz: „Proza Brzękowskiego”. „Twórczość” 1967, nr 12.
- T. Kłak: „Filmowa powieść Jana Brzękowskiego”. W: „Katastrofizm i awangarda”. Katowice 1979.
- P. Majerski: „Boczny tor awangardowego eksperymentu. O powieściach Jana Brzękowskiego”. „Ruch Literacki” 1999, z. 6.
