Jan Damel

Z Wikipedii

Jan Krzysztof Damel (ur. w 1780 w Ełgawie, dzisiejsza Łotwa; zm. 30 sierpnia 1840 w Mińsku), polski malarz i karykaturzysta. Nawiązywał do malarstwa klasycystycznego.

Studiował malarstwo na Uniwersytecie Wileńskim u Franciszka Smuglewicza i Jana Rustema. W 1809 został magistrem malarstwa. W latach 1820-1822 przebywał na zesłaniu na Syberii w Tomsku, Tobolsku i Enisejsku (zbiór rysunków i karykatur w Dzienniku podróży po Syberii). Po powrocie do kraju zamieszkał w Mińsku.

Tematyką jego obrazów jest historia Polski (Spotkanie Jana III z cesarzem Leopoldem pod Wiedniem 1818; Tadeusz Kościuszko ranny pod Maciejowicami; Paweł I uwalnia z niewoli T. Kościuszkę). Zajmował się również tematyką napoleońską (Odwrót wojsk francuskich w 1812 na placu przy ratuszu w Wilnie). Był również uznanym portrecistą (portret profesora J. Frankla, 1811, F.N. Golańskiego, ok. 1812, kilka autoportretów, portret M.A. Rawiczowej z synem 1831). Jego dorobkiem są też liczne obrazy z kościołów ziemi wileńskiej i mińskiej (np. Św. Józef z dzieciątkiem Jezus w Wiszniewie, 1811, Św. Konstancja do fary w Nieświeżu, po 1825) oraz pejzaże okolic Mińska.

Pochowany został w podziemiach kościoła Podwyższenia Świętego Krzyża w Mińsku.