Jan Harasimowicz
Z Wikipedii
Jan Harasimowicz (ur. 1950 r. we Wrocławiu) – historyk sztuki i kultury.
Kształcił się w zakresie historii sztuki, filozofii i teologii, wykładał w latach 1990-2005 na uniwersytetach w Bochum, Brnie, Frankfurcie nad Odrą, Lipsku, Marburgu, Strasburgu, Stuttgarcie, Wurzbürgu. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się nad relacjami sztuki i religii w epoce nowożytnej, ze szczególnym uwzględnieniem krajów Europy Środkowo-Wschodniej. W 1993 r. habilitował się na podstawie pracy Śląskie nagrobki i epitafia wieku Reformacji.
Jest profesorem zwyczajnym i kierownikiem Zakładu Historii Sztuki Renesansu i Reformacji w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego. Jest członkiem Komisji Historii Kultury Komitetu Nauk Historycznych PAN, prezesem Polskiego Towarzystwa Badań Reformacji, członkiem Rady Naukowej Muzeum Narodowego w Szczecinie, Polsko-Niemieckiej Grupy Roboczej Historyków Sztuki i szeregu innych Instytucji w Görlitz, Moguncji, Dreźnie i Stuttgarcie oraz uczestnikiem wielu międzynarodowych projektów badawczych i edytorskich. W 2004 roku został laureatem Nagrody Kulturalnej Dolnej Saksonii.
[edytuj] Publikacje
- Treści i funkcje ideowe sztuki śląskiej Reformacji 1520-1650, Wrocław 1986.
- Mors janua vitae. Śląskie epitafia i nagrobki wieku Reformacji, Wrocław 1992.
- Atlas architektury Wrocławia, 2 t. (redaktor), Wrocław 1997-1998.
- Encyklopedia Wrocławia (redaktor), Wrocław 2000.
- Dolny Śląsk. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2007, s. 280. ISBN 978-83-7384-313-4.