Jan Patočka
Z Wikipedii
foto: Jindřich Přibík
Jan Patočka - (ur. 1 czerwca 1907, zm. 13 marca 1977). Prekursor czeskiej fenomenologii, jeden z największych filozofów XX wieku, sygnatariusz i jeden z pierwszych rzeczników Karty 77.
Studiował w Pradze, Paryżu, Berlinie i Fryburgu Bryzgowijskim. Oddany przyjaciel i ostatni wielki uczeń Edmunda Husserla. Studiował także pod kierunkiem Martina Heideggera. Początek jego przełomowej filozofii jest widoczny od 1936 roku, gdy habilituje się pracą "Přirozený svět jako filosofický problém". W swych dziełach zaczął zajmować się egzystencją człowieka w odpowiedzi na egzystencjalizm Heideggera, zakładający "wrzucenie" bytu w świat. Ustanowił twierdzenie "Trzech motywów ludzkiej egzystencji"- 1} otrzymywanie, 2} reprodukcja, 3} transcendencja. Przetłumaczył także sporo dzieł filozoficznych Hegla i Schellinga.
Obok Václava Havla i Jiřiego Hájka był jednym z rzeczników Karty 77 oraz autorem jej podstawowych tekstów programowych.
Zamęczony przez Służbę Bezpieczeństwa, zmarł po kilkudniowym przesłuchaniu.
[edytuj] Dzieła
- Kim są Czesi? [Co jsou Češi?]
- Arystoteles, poprzednicy i następcy [Aristoteles, jeho předchůdci a dědicové]
- Świat naturalny jako problem filozoficzny [Přirozený svět jako filosofický problém]
- Troska duszy [Péče o duši]
- Przeciwstawny platonizm [Negativní platonismus]
- Wstęp do filozofii Husserla [Úvod do Husserlovy fenomenologie]
- Eseje heretyckie w filozofii historii [Kaciřské eseje o filosofii dějin]
