Jan z Damaszku

Z Wikipedii

Jan z Damaszku, Jan Damasceński (ok. 675 – 749) – święty, jeden z najwybitniejszych pisarzy chrześcijańskich.

Urodził się w bogatej rodzinie mającej ogromne wpływy w Damaszku. Dziadek świętego, Mansur, poddał miasto Halidowi ibn al–Walidowi w 635 roku. Ojciec, Sarjun ibn Mansur (Sergiusz) , był odpowiedzialny za finanse kalifa Abd al Malika (685 – 705). Jan także pełnił tę funkcję aż do zwolnienia wielu chrześcijańskich urzędników przez kolejnego islamskiego władcę. Jan przeniósł się do klasztoru świętego Saby i wkrótce został wyświęcony na kapłana przez patriarchę jerozolimskiego Jana V (705 – 735).

Podejmował polemikę z nestorianami, jakobitami, monoteletami i islamem. Stanowczo przeciwstawiał się ikonoklazmowi. Twierdził iż sam wizerunek nie jest przedmiotem adoracji a zakazy przedstawiania istot żywych zawarte w Starym Testamencie zostały unieważnione przez Nowy Testament. Zajmował się także kontemplacją i możliwością poznania rzeczy duchowych. W jednym z dzieł pisał: ”Ponieważ mamy podwójną naturę, będąc złożeni z duszy i ciała, nie możemy dotrzeć do rzeczy duchowych w oderwaniu od cielesnych. W ten sposób poprzez kontemplację cielesną dochodzimy do kontemplacji duchowej.” Święty oraz jego nauczanie wywarło ogromny wpływ na cesarzową Irenę, która na soborze nicejskim II w 787, przywróciła kult obrazów.

Świętemu Janowi przypisuje się autorstwo Kanonu Paschalnego - uroczystego hymnu wychwalającego zmartwychwstanie Chrystusa, śpiewanego podczas nocnego nabożeństwa paschalnego (Jutrznia paschalna) w rycie bizantyjskim, m. in. w Kościele prawosławnym i greckokatolickim.

Jan z Damaszku był ostatnim Ojcem Kościoła wschodniego.

Zobacz też: Patrystyka.