Jaskinia Bystrej

Z Wikipedii

Jaskinia Bystrej
Położenie	Polska Tatry Zachodnie Dolina Bystrej
Długość	1480 m
Głębokość	17 m
Deniwelacja	53 m
Wysokość otworów	1182, 1192 m n.p.m.
Data odkrycia	1923
Odkrywca	Stefan Zwoliński, Tadeusz Zwoliński
Ochrona i dostępność	niedostępna^[1]
Kod	D-16.4

Jaskinia Bystrej, dawniej także Niżnia Kalacka Jaskinia – jaskinia położona w Tatrach Zachodnich w Dolinie Bystrej. Stanowi, razem z Jaskinią Kalacką i Dudnicą, część systemu odwadniającego masyw Giewontu.

[edytuj] Opis jaskini

Przez Jaskinię Bystrej przepływają wody, które wypływają w znajdującym się nieopodal Wywierzysku Bystrej, zapopatrującym część Zakopanego w wodę pitną. Z tego względu Tatrzański Park Narodowy całkowicie uniemożliwił dostęp do niej (poprzez zagrodzenie otworów drewnianymi balami). Jaskinia charakteryzuje się dużą ilością jeziorek i syfonów.

Jaskinia posiada dwa otwory, z których jeden jest dwunastometrową studnią, zakończoną układem syfonów. Zaraz za nimi znajduje się połączenie z korytarzem łączącym się z drugim otworem. W dalszej części korytarz dzieli się na dwie odnogi. Południowo-zachodnia prowadzi do dolnych partii jaskini, w których znajduje się Wielki Komin (najwyższy punkt jaskini), Wielki Syfon, oraz syfon biegnący w stronę Wywierzyska Bystrej, który po kilkudziesięciu metrach prawdopodobnie łączy się z syfonem w dalszych partiach jaskini. Odnoga zachodnia doprowadza do Sali Pośredniej, gdzie ma miejsce kolejne rozgałęzienie. Głowny ciąg jaskini kontynuuje się długim korytarzem rozwijającym się w kierunku południowym. W dalszej części znajduje się sieć skomplikowanych kanałów nazwana Gąbką a także Sala Wodospadów. Kolejne partie to ciąg wielu syfonów (najdłuższy ma długość 180 metrów i głębokość 28,5 m) i jeziorek, z niewielkimi fragmentami niezalanymi wodą. Znane partie jaskini kończą się VI Syfonem.

[edytuj] Historia poznania

Jaskinia została odkryta w roku 1923 przez braci Zwolińskich, w czasie systematycznych przeszukiwań okolic Wywierzyska Bystrej. W 1929 r. podjęli oni pierwsze próby odgruzowania korytarza, który okazał się być pionową studnią. Wobec braku środków i pracowników do kolejnych robót przystąpiono dwa lata później, już z czterema wynajętymi kopaczami. Po wydobyciu 7,5 ton gruzu na dnie studni pokazała się woda, co spowodowało ponownie, dwuletnią przerwę w pracach odkrywczych. W marcu 1933 r. po poważnych problemach z pompą udało się przedostać przez syfony we wstępnych partiach jaskini, jednak dotarli oni jedynie do Sali Pośredniej. W 1935 r.^[2] i 1949 r. dokonano kolejnych, niewielkich odkryć.

W 1956 r. do Jaskini Bystrej wyruszyła wyprawa Koła Jaskiniowego PTTK w Zakopanem pod kierownictwem Edwarda Winiarskiego. Odkryto wtedy dalsze partie jaskini do Sali Wodospadów. Dwa lata później przekopano górny, suchy otwór.

W latach 1973-1974 wyeksplorowano 350 m korytarzy z licznymi syfonami. Ostatnich odkryć dokonał K. Starnawski, pokonując V Syfon.

[edytuj] Wypadki

W 1987 r. doszło w Jaskini Bystrej doszło do śmiertelnego wypadku – podczas nurkowania w V Syfonie zginął Jugosławianin ze Słowenii Aleksej Petrujkić. Wydobycie zwłok^[3] było utrudnione ze względu na znaczne oddalenie od otworu jaskini i konieczność przedostania się przez serię syfonów. Wypadek ten spowodował całkowite wyłącznie jaskini z działalności speleologicznej, a oba otwory zostały decyzją TPN zagrodzone.

Przypisy

↑ Jaskinia jest obecnie całkowicie odcięta od świata.
↑ Podczas ówczesnych prac odkryto również, oddaloną o kilkanaście metrów od Jaskini Bystrej, Dudnicę
↑ Opis akcji ratunkowej