Jean-François Lyotard
Z Wikipedii
Jean-François Lyotard (ur. 10 sierpnia 1924 - zm. 21 kwietnia 1998), francuski filozof, przedstawiciel poststrukturalizmu.
W latach 50. XX wieku związany z grupą Socialisme ou barbarie - młodych, zbuntowanych marksistów, którzy dostrzegali fiasko radzieckiej wersji komunizmu w wymiarze politycznym i społecznym. Wykładowca na słynnym uniwersytecie Sorbonne Paris VIII (Vincennes-St.Denis), skupiającym takich myślicieli jak Michel Foucault czy Gilles Deleuze.
Jako jeden z niewielu intelektualistów zaliczanych do przedstawicieli postmodernizmu nie odżegnywał się od określania go mianem "postmodernisty", jak zwykli czynić np. Michel Foucault czy Umberto Eco.
Myśl Lyotarda trudno poddać systematyzacji. Jest autorem m. in. książki Kondycja ponowoczesna. Raport o stanie wiedzy (1979), tekstu niezwykle ważnego dla kształtowania się tożsamości postmodernistycznej. Ogłosił w tej książce upadek "wielkich metanarracji oświeceniowych": wyzwolenia racjonalnego podmiotu oraz historii jako rozumnego postępu. Obie te narracje współcześnie się wyczerpały. Ich uniwersalistyczne postulaty stoją w sprzeczności z tendencją do wielokierunkowości, pluralizmu, które cechują świat po II wojnie światowej.
[edytuj] Wybrane pozycje w języku polskim
- Jean-François Lyotard, Kondycja ponowoczesna, Aletheia, 1997.
- Jean-François Lyotard, Postmodernizm dla dzieci, Aletheia, 1998.
- Jean-Francois Lyotard, Wzniosłość i awangarda, tłum. M.Bieńczyk [w:]Teksty drugie, 1996, nr 2-3.
