Joachim z Fiore

Z Wikipedii

Joachim z Fiore (Gioacchino da Fiore) (ur. 1130/1135 w Celico koło Cosenzy, Kalabria, zm. 1202) — teolog i mistyk chrześcijański, cysters. Od 1177 roku opat klasztoru w Corazzo]. W 1192 założył klasztor Św. Jana w Fiore koło Consenzy. Już za życia uchodził za proroka. Jedna z wizji mistycznych, których doznawał odsłoniła przed nim spełnienie obietnic Apokalipsy, sens historii zbawienia i związek między Nowym i Starym Testamentem. Historię zbawienia dzielił Joachim z Fiore na trzy okresy: epokę Ojca (Stary Testament i Synagoga, Prawo, służba, wiedza), epokę Syna (Nowy Testament i Kościół, Ewangelia, wiara, łaska i mądrość), epokę Ducha Świętego (mnisi, doskonałość, wolność, "wieczna Ewangelia", kres wojen, triumf duchowego rozumienia Pisma). Granice między tymi epokami są płynne.

Przypisywano mu charyzmat proroczy. W roku 1191 Joachim spotkał się z odwiedzającym południową Italię cesarzem Henrykiem VI (1191-1197), któremu przepowiedział, że wkrótce obejmie władzę nad południową Italią i Sycylią. Proroctwo to ściągnęło prześladowania ze strony władającego wtedy tymi ziemiami Tankreda, ale spełniło się po jego śmierci w 1194. W święta Bożego Narodzenia 1194 roku Henryk VI został ukoronowany na króla Sycylii, Apulii i Kalabrii. W roku 1190 dla wyruszającego na III krucjatę Ryszarda Lwie Serce przepowiedział zwycięstwo, o ile wykaże się wytrwałością.

Spis treści 1 Poglądy 2 Najważniejsze dzieła Joachima 3 Źródła bibliograficzne 4 Bibliografia 5 Linki zewnętrzne 6 Przypisy

[edytuj] Poglądy

System trynitarny de Fiore został potępiony w 1215 na soborze laterańskim IV. Poszczególne wątki nauki Joachima były jeszcze potępiane kilkakrotnie (w 1255 m.in. herezja „wiecznej ewangelii”, w 1263 synod w Arles schemat trzech epok), nigdy jednak nie potępiono ani jednego jego dzieła, ani też ich autora. Jego poglądy na Trójcę szybko poszły w zapomnienie, natomiast prawdziwą sławę przyniosły mu jego poglądy historiozoficzne. Wpłynęły na Hegla, Schellinga, Sołowiowa i innych myślicieli.

[edytuj] Najważniejsze dzieła Joachima

Joachim jest autorem licznych dzieł, wśród których wyróżniają się trzy:

• Liber Concordie novi ac veteris Testamenti,
• Expositio in Apocalypsim (1195)
• Psalterium decem chordarum,

Wszystkie trzy pisane były i poprawiane dłużej niż przez szesnaście lat. Według zamierzenia autora miały one stanowić trylogię^[1], każde z nich zajmowało się innym zagadnieniem, ale wszystkie razem miały tworzyć całość. Ponadto jest autorem komentarzy biblijnych, licznych małych traktatów, listów, poematów i kazań nawiązujących bądź nie nawiązujących najczęściej do Apokalipsy. W wieku XIV i później pojawiło się wiele pism pseudo-Joachimickich (Super Hieremiam, Super Esaiam, De Septem Sigillis).

[edytuj] Źródła bibliograficzne

Są tylko dwa podstawowe źródła: Virtutum Beati Joachimi synopsis napisany przez Łukasza z Cosenzy oraz anonimowe Vita beati Joachimi abbatis. Powstałe w XVII wieku biografie autorstwa Jacobus Graecus Syllanous'a i Gregorius de Laude'a opierają się na dwu wyżej wspomnianych. Nieliczne noty autobiograficzne znajdziemy w pismach samego Joachima, inne w pismach Fra Salimbene z Parmy i Ralfa z Coggeshall.

[edytuj] Bibliografia

• Salimbene de Adam, Chronica, ed. O. Holder-Egger (Monumenta Germaniae Historica, XXXII, Hanover und Leipzig, 1913), pp. 241, 104-105, 457.
• Joachim of Fiore. A Study in Spiritual Perception and History, by D.C. West and S. Zimdars-Swartz, Indiana University Press, Bloomington 1983.
• Peter Dinzelbacher, Leksykon mistyki. Żywoty-pisma-przeżycia, wyd. Verbinum, Warszawa 2002.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Catholic Encyclopedia: "Joachim of Flora"
• Joachim von Fiore - Eschatologia Joachima de Fiore
• Joachim de Fiore

Przypisy