Jules Laforgue
Z Wikipedii
Jules Laforgue (ur. 16 sierpnia 1860 w Montevideo, zm. 20 sierpnia 1887 w Paryżu) – poeta francuski, symbolista.
Rodzice Laforgue'a poznali się w Urugwaju, gdzie jego ojciec studiował, a następnie był nauczycielem i urzędnikiem bankowym. Jules był drugim z jedenaściorga dzieci w rodzinie. W 1866 rodzina przeniosła się do francuskiego Tarbes, rodzinnego miasta ojca Laforgue'a. Od 1867 Jules i jego starczy brat Émile wychowywali się u dalszej rodziny, gdyż ich matka wróciła samotnie do Urugwaju.
W 1869 ojciec Julesa sprowadził rodzinę do Paryża. W 1877 jego matka umarła przy porodzie, a Jules, który nigdy nie był dobrym uczniem, nie zdał egzaminów maturalnych, co powtórzyło się także za drugim i trzecim razem. W tym czasie zaczął czytać wielkich autorów francuskich i zwiedzać muzea Paryża.
W 1879 ojciec Julesa zachorował i przeniósł się z powrotem do Tarbes, ale Jules pozostał w Paryżu. W tym roku opublikował w Tuluzie swój pierwszy poemat, a wydane wkrótce poezje zostały dostrzeżone przez krytyków. W 1880 zapoznał się z paryskimi kręgami literackimi i został protegowanym Paula Bourgeta, wydawcy czasopisma La vie moderne. Od 1881 do 1886 mieszkał w Berlinie, gdzie pracował jako nieformalny doradca kulturalny cesarzowej Augusty. W 1885 opublikował jedno ze swoich ważniejszych dzieł, L'Imitation de Notre-Dame la Lune.
W 1886 powrócił do Francji i poślubił angielska poetkę Leah Lee. W następnym roku Jules i jego żona zmarli na gruźlicę.
Poezja Laforgue'a wywarła szeroki wpływ na wczesne utwory T. S. Eliota i pośrednio na dwudziestowieczny klasycyzm.
[edytuj] Dzieła
[edytuj] Zbiory poetyckie
- Les Complaintes (1885)
- L'Imitation de Notre-Dame de la Lune (1886)
- Le Concile féerique (1886)
[edytuj] Wiersze wydane pośmiertnie
- Des Fleurs de bonne volonté (1890)
- Derniers Vers de Laforgue (1890)
- Le sanglot de la terre (1901)
[edytuj] Proza
- Les Moralités légendaires (1887)
[edytuj] Inne
- Berlin, la cour et la ville (1922)
- Stéphane Vassiliew (1943)
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Dzieła Julesa Laforgue'a na stronie gallica classique:
