Kōkaku

Z Wikipedii

Kōkaku, Kōkaku Tenno (jap. 光格天皇), (urodzony 23 września 1771, zmarły 11 grudnia 1840) - 119. cesarz Japonii; panował w latach 1779-1817. Jego prywatne imię to Moruhito, później Tomohito.

[edytuj] Biografia

Kokaku nie pochodził z właściwej linii japońskiego rodu cesarskiego, lecz z odgałęzienia Kanin, jednej z pięciu gałęzi japońskiego rodu cesarskiego. Był synem Sukehito, dalekiego kuzyna cesarza. W dzieciństwie żył blisko cesarza, jednak nikt nie spodziewał się, że zostanie jego następcą. Cesarz Go-Momozono, który nie doczekał się syna, umierając w 1779, na łożu śmierci adoptował ośmioletniego Moruhito i wyznaczył go na swego następcę. 16 grudnia 1779 odbyła się intronizacja.

Podczas rządów Kokaku dwór cesarski odzyskał autorytet wśród ludu. Cesarz złożył propozycję pomocy szogunatowi Tokugawa i rozpoczął negocjacje z Rosją na temat sporu rosyjsko-japońskiego o tereny Japonii północnej. Dzięki temu zyskał uznanie i stał się lubiany przez ród Tokugawa, który nadał jego przybranemu ojcu tytuł Spełniony cesarz (jap. 太上天皇, czyt. Daijo Tenno).

Kokaku był nadzwyczaj utalentowany i posiadał wielką chęć do nauki. Zbudował w Japonii wiele świątyń. Ciężko pracował nad świątecznymi ceremoniami na dworze cesarskim, profesjonalnie organizując także wielkie święta, co mu się dobrze udawało.

Na tronie cesarskim panował 31 lat. 7 maja 1817 abdykował na rzecz swojego czwartego syna, cesarza Ninko. Kokaku żył w czasie, gdy cesarze żyli bardzo krótko, i najczęściej ginęli. Był pierwszym cesarzem Japonii od czasów cesarza Ogimachi który przeżył więcej niż 40 lat, będąc na tronie. Miał łącznie siedem żon i osiemnaścioro dzieci (w tym ośmiu synów). Zmarł 11 grudnia 1840, w wieku 69 lat.