Karabin AR-18

Z Wikipedii

AR-18
Dane podstawowe
Państwo	USA
Producent	Armalite
Rodzaj	karabin szturmowy
Historia
Produkcja seryjna	1969 - ??
Dane techniczne
Kaliber	5,56 mm
Nabój	5,56 x 45 mm
Magazynek	pudełkowy, 20 lub 30 nab.
Wymiary
Długość	940/736 mm
Długość lufy	464 mm
Masa
broni	3,17 kg (niezaładowanej) 3,58 kg (z pełnym magazynkiem)
wyposażenia dodatkowego	0,28 kg (dwójnóg)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	1000 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	800 strz./min
Szybkostrzelność praktyczna	80 strz./min (seriami) 40 str./min 9ogniem pojedynczym)

AR-18 - amerykański karabin szturmowy.

[edytuj] Historia

W 50. w USA, wzorem innych krajów, trwały prace nad opracowaniem naboju pośredniego. W 1957 roku opracowano w oparciu o nabój cywilny .222 Remington Magnum nabój oznaczony .223 Remington (5,56 x 45 mm). Pracujący w firmie Armalite Eugene Stoner przystosował swój karabin AR-10 do zasilania nową amunicją. Nowa amunicja sprawiła że karabin oznaczony jako AR-15 miał minimalny odrzut, a umieszczenie kolby na przedłużeniu lufy (tzw. liniowy układ broni) sprawiło, że karabin był łatwy do opanowania przy strzelaniu.

Testy wojskowe jednak wykazały jednak, że celność karabinu jest niska. Ciągłe problemy z bronią sprawiły, że w 1959 roku Armalite sprzedała prawa patentowe nowego karabinu firmie Colt's Patent Firearms Company. W 1960 roku Stoner także przeniósł się do Colta. W tym samym roku poradzono sobie z problemem celności AR-15. Okazało się, że źródłem problemów był źle dobrany skok gwintu lufy. Po zmianie skoku gwintu karabin uznano za gotowy do produkcji seryjnej i rozpoczęto promocję broni która po przyjęciu do uzbrojenia US Armed Forces otrzymała oznaczenie M16.

Po sprzedaniu praw do AR-15 Coltowi w Armalite rozpoczęto prace nad alternatywnym karabinem kalibru 5,56 mm. Skonstruowany przez George'a Sullivana, Arthura Millera i Charlesa Dorchestera karabin otrzymał oznaczenie AR-18. W odróżnieniu od Stonera który w AR-15 położył nacisk na zmniejszenie masy broni i w tym celu zastosował komorę zamkową wykonaną z aluminium oraz układ bez tłoka gazowego konstruktorzy AR-18 największy nacisk położyli na zmniejszenie kosztów produkcji i niezawodność broni. Dlatego zastosowali komorę zamkową wykonaną ze stalowych wytłoczek cięższą, ale tańszą w produkcji od aluminiowej i układ z krótkim skokiem tłoka gazowego zapewniający większą niezawodność.

Po przyjęciu do uzbrojenia amerykańskich sił zbrojnych M16 prace nad AR-18 straciły tempo. W latach 1969 - 1972 był on produkowany seryjnie w wersji automatycznej AR-18 (oferowanej służbom federalnym) i samopowtarzalnej AR-180 (sprzedawanej na rynku cywilnym). Karabin sprzedawał się na rynku amerykańskim słabo, ale licencję na jego produkcję udało się sprzedać brytyjskiej firmie Sterling i japońskiej Howa. Obie te firmy produkowały głównie przeznaczoną na rynek cywilny wersję samopowtarzalną AR-180 (niewielkie ilości automatycznego Sterlinga AR-18 znalazły się na uzbrojeniu SAS). Wersja AR-180 była bronią bardzo popularną w Wielkiej Brytanii szczególnie wśród zawodników uprawiających konkurencję Karabinu Praktycznego (obecnie posiadanie długiej broni samopowtarzalnej jest w Wielkiej Brytanii nielegalne). AR-180 był także bronią popularną wśród terrorystów IRA (zwłaszcza po przebudowie umożliwiającej strzelanie seriami).

W latach 80. pojawiło się kilka karabinów o budowie wzorowanej na AR-80. Były to tajwański Type 64 (łączący rozwiązania AR-18 i M16), singapurski SAR-80, japoński Howa 89-Shiki i zbudowany w układzie bullpup brytyjski L85. W 2001 roku przedsiębiorstwo Eagle Arms będące właścicielem praw do marki ArmaLite zaczęło sprzedawać na rynku cywilnym karabin AR-180B. Jest to zmodyfikowana wersja AR-18 wyposażona w komorę spustową z tworzywa sztucznego mieszczącą mechanizm uderzeniowo-spustowy przejęty z M16. AR-180B jest zasilany z magazynków zgodnych z STANAG 4179

[edytuj] Opis

AR-18 jest bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o odprowadzanie gazów prochowych przez boczny otwór lufy, z krótkim skokiem tłoka gazowego. Zamek ryglowany przez obrót, posiada siedem rygli. Opory ryglowe znajdują się bezpośrednio w lufie. Dwie sprężyny powrotne znajdują się po obu stronach suwadła. Mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym i seriami.

AR-18 jest bronią zasilaną przy pomocy dwurzędowych magazynków pudełkowych o pojemności 20 lub 30 naboi. Gniazdo magazynka znajduje się w u dołu komory zamkowej.

Lufa o długości 464 mm osadzona bezpośrednio w łożu, zakończona szczelinowym tłumikiem płomienia.

Karabin wyposażony jest w kolbę, łoże i chwyt pistoletowy wykonane z tworzywa sztucznego. Przyrządy celownicze mechaniczne (muszka słupkowa i celownik przerzutowy z przeziernikiem).

[edytuj] Bibliografia

• Praca zbiorowa pod. red. Jana Stevensona (przeł. (z ang.) Leszek Erenfeicht i Piotr Błaszkiewicz) 1994, Współczesna broń myśliwska i wyczynowa. Ilustrowana encyklopedia, Warszawa, ESPADON, ISBN 83-85489-08-8
• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, 1994, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa, WiS, ISBN 83-86028-01-7.
• Trzaskała, Bogusław. AR-18, czyli bajka o brzydkim kaczątku. Broń i amunicja. 2006, nr 5, str. 28-32. ISSN 1644-339X.