Karabin maszynowy M37

Z Wikipedii

Machine Gun, Cal. .30, M37
Dane podstawowe
Państwo	USA
Rodzaj	czołgowy karabin maszynowy
Historia
Produkcja seryjna	1953 - ??
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	.30-06 Springfield
Wymiary
Długość	1040 mm
Długość lufy	610 mm
Masa
karabinu właściwego	15,785 kg
Inne
Prędkość pocz. pocisku	850 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	400-550 strz./min
Szybkostrzelność praktyczna	100-200 strz./min
Zasięg skuteczny	1000 m

M37 - amerykański czołgowy karabin maszynowy.

Podczas drugiej wojny światowej podstawowym karabinem maszynowym montowanym w amerykańskich czołgach był karabin maszynowy M1919A4. Po wojnie zdecydowano się wprowadzić do uzbrojenia US Army nowy czołgowy karabin maszynowy, lepiej przystosowany do montażu we wnętrzu pojazdów pancernych. Nowa broń była modyfikacją Browninga M1919A4. Dzięki zmianie konstrukcji donośnika możliwe się stało zasilanie broni z dowolnej strony (Browning M1919 mógł być zasilany tylko z prawej strony).

Karabin maszynowy M37 został przyjęty do uzbrojenia w 1953 roku. Pod koniec lat 50. podjęto próbę przystosowania karabinu M37 do zasilania nabojem 7,62 mm NATO. Wersja zasilana nowym nabojem otrzymała oznaczenie M37C. Pomimo opracowania wersji zasilanej standardowym nabojem NATO już w 1959 roku rozpoczął się proces zastępowania karabinów maszynowych M37 nowymi M73.

Po wymontowaniu z czołgu M37 mógł być montowany na podstawie trójnożnej M2 i używany jako ckm. Stosowano go także jako broń lotniczą, montowaną na pokładzie śmigłowców Bell OH-13 Sioux i Hiller OH-23 Raven.

[edytuj] Opis konstrukcyjny

M37 był bronią samoczynną. Zasada działania oparta o krótki odrzut lufy, ryglowanie ryglem wahliwym. Strzelanie tylko ogniem ciągłym. Zasilanie taśmowe, obustronne. Lufa niewymienna, ciężka, chłodzona powietrzem w walcowej, perforowanej osłonie zakończonej odrzutnikiem. M37 był wyposażony w elektrospust.