Katastrofa lotu Garuda Indonesia 152
Z Wikipedii
Katastrofa lotu Garuda Indonesia 152 - katastrofa z udziałem samolotu indonezyjskich linii Garuda Indonesia, do której doszło 26 września 1997. Katastrofa ta plasuje się na osiemnastym miejscu wśród największych katastrof lotniczych i jednocześnie najtragiczniejszych katastrof z udziałem jednego samolotu w historii Indonezji. Śmierć poniosły w niej 234 osoby.
[edytuj] Przebieg lotu
Popołudniem - w piątek 26 września 1997, rejs nr 152 (GA152) z Dżakarty zbliżał się do Portu lotniczego Polonia w sumatrzańskim mieście Medan. Na pokładzie dwusilnikowego Airbusa A-300B4-220 (nr. rejestracyjny: PK-GAI) znajdowało się 222 pasażerów i dwunastoosobowa załoga.
W trakcie naprowadzania systemem ILS na kierunek 05, korytarzem powietrznym 585/W12, piloci kierowali maszyną w niesprzyjających warunkach pogodowych: pokrywający okolicę smog, powstały z pożarów okolicznego buszu, spowodował ograniczenie widoczności do 600-800 m. Toteż załoga wspomagała się urządzeniami ILS-u.
O godzinie 13.28, załodze polecono kontynuowanie podejścia na drogę startową pod kątem 215 stopni i dalsze schodzenie do sześciuset metrów. W dwie minuty później, kontrola ruchu lotniczego z Medan nakazała pilotom skręt w prawo i zawiadomić o ustaleniu tzw. "localizera" - nadajnika kierunku podejścia - wspomagającego naprowadzanie samolotu na środek pasa.
W dziesięć sekund po potwierdzeniu ostatniego komunikatu, samolot runął za zalesione okolice w pobliżu wioski Pancur Batu, na wysokości dziewięciuset metrów nad poziomem morza. Siły uderzenia rozrzuciły szczątki maszyny na przestrzeni 11 250 m². Natychmiastową śmierć ponieśli wszyscy na pokładzie - 234 ludzi. Od drogi startowej 05, dzieliło ich trzydzieści kilometrów.
Ostatnie słowa, zarejestrowane przez rejestrator rozmów w kokpicie (ang.: Cockpit Voice Recorder, CVR), brzmiały: "Allah-Akbar!"
[edytuj] Przyczyny
Katastrofa lotu Garuda Indonesia 152 jest przykładem dość częstego i niebezpiecznego zjawiska, zwanego "kontrolowanym lotem ku ziemi" (ang.: controlled flight into terrain, CFIT). Ma on miejsce wówczas, gdy załoga - z różnych powodów - powoduje rozbicie się całkowicie sprawnego technicznie samolotu.
W tym przypadku można sądzić, iż o rozbiciu się maszyny o wzgórze zadecydowały: ograniczona widoczność i problemy językowe pomiędzy wieżą kontrolną w Medan, a załogą. W ostatnich chwilach przed katastrofą, piloci nie mogli się upewnić, jaki właściwie mają wykonać skręt: w prawo, czy w lewo. Jak stwierdza oficjalny raport, winę za tragedię ponoszą kontrolerzy, którzy polecili pilotom wykonać skręt w niewłaściwą, prawą stronę.
