Klaster dyskowy

Z Wikipedii

Klaster dyskowy (ang. cluster, allocation unit) -ma 35 mb w niektórych systemach plików (np. FAT, NTFS), określona dla danego nośnika podstawowa jednostka przechowywania danych, składająca się z jednego lub kilka sektorów nośników danych komputerowych. Obszar jednego klastra można wypełnić tylko jednym plikiem, nawet jeśli będzie on wypełniał klaster tylko w niewielkiej części.

Kolejnym klastrom nadaje się numery, maksymalną liczbę klastrów w partycji określa stosowany system plików co określa maksymalną wielkość partycji, przy zadanej wielkości klastra. Klastry wprowadzono, aby zwiększyć wielkość przestrzeni nośnika dla systemu plików. Podczas formatowania dysku system plików dobiera wielkość klastra stosownie do systemu plików oraz wielkości partycji, tak by nie przekroczyć maksymalnej liczby klastrów dostępnej w danym systemie plików.

W nowoczesnych systemach operacyjnych istnieje możliwość definiowania klastrów o zróżnicowanej wielkości, przechowując w inny sposób pliki małe jak i duże. Przewidując procentowy udział plików małych i dużych, wyznacza część małych klastrów jak i dużych. Takie rozwiązanie umożliwia większą efektywność wykorzystania powierzchni nośnika.

[edytuj] Dyskietka

Słowo klaster odnosi się również do dyskietek i zwykle składa się z 1 lub 2 sektorów co daje odpowiednio 512 i 1024 bajty na każdą jednostkę alokacji (system plików stosowany na dyskietkach to FAT12 – dyski twarde mają np. FAT16/32). Czasami można też spotkać określenie JAP oznaczające: Jednostkę Alokacji Pliku.