Dyskusja:Klemens Janicki
Z Wikipedii
Tekst usuniety ze strony, przydatny potencjalnie:
Klemens Janicki - zwany Klemensem z Januszkowa, od 1573 roku używał na wzór humanistów zlatynizowanej formy nazwiska: Ianicius, Ianitius, później zrepolonizowanej prawdopodobnie błędnie jako Janicki;
Urodził się 17 listopada 1516 roku we wsi od Januszka zwanej Januszkowo, w okolicach Żnina pod Gnieznem, jako syn chłopa.
Pobierał nauki w szkole elementarnej w Żninie oraz w Kolegium Jana Lubrańskiego w Poznaniu. W roku 1536 został sekretarzem arcybiskupa Andrzeja Krzyckiego, humanisty i poety; poświęcił mu wiele wierszy pełnych wdzięczności i szczerego uczucia przywiązania. W latach 1536-1537 powstały Vitae archiepiscoporum Gnesnensium (Żywoty arcybiskupów gnieźnieńskich), cykl epigramatów poświęconych zasługom arcybiskupów polskich. Po śmierci Krzyckiego mecenasem Janickiego został Piotr Kmita, wojewoda krakowski na jego dworze zajmował się urzędową korespondencją; z inicjatywy nowego protektora powstał kolejny zbiór: Vitae Regum Polonorum elegiaco carmine descriptae (Żywoty królów polskich wierszem elegijnym opisane). W 1538 roku wyjechał do Padwy, gdzie studiował na wydziale filozoficznym, 22 lipca 1540 został wyróżniony przez papieża Pawła III laurem poetyckim, co stanowiło dowód międzynarodowego uznania dla jego twórczości; w tym samym roku otrzymał dyplom doktora nauk wyzwolonych i filozofii uniwersytetu padewskiego. Z powodu choroby (puchliny wodnej) opuścił Włochy i przybył do Krakowa; pogorszyły się jego stosunki z protektorem, Piotrem Kmitą być może z powodu niedotrzymania przez poetę obietnicy sławienia jego rodu; po ich zerwaniu pogorszyła się sytuacja materialna poety. Objął probostwo w Gołaczowie pod Olkuszem. 1542 w Krakowie ukazał się zbiór jego elegii i epigramatów Clementis Ianitii, Poetae Laureati, Tristium liber I. Variarum elegiarum liber I. Epigrammatum liber I zawierający Księgę żalów, Księgę różnych elegii oraz Księgę epigramatów Janicki pisał po łacinie; doskonale znał metrum łacińskie; w swojej poezji zawarł wiele nawiązań w postaci przejętych zwrotów i wyrażeń oraz aluzji do poezji antycznej, której twórców uznawał za swoich mistrzów. Zmarł w styczniu lub w lutym 1543 roku
Bibliografia Goliński J. K., De se ipso ad posteritatem. Kallimacha, Dandyszka i Janickiego autobiografie kreowane, Pamiętnik Literacki 1995, z.1, s.3-24. Gruchała j. S., Klemens Janicjusz O sobie samym do potomności [w:] Lektury polonistyczne, t.II, pod red. A. Borowskiego i J. S. Gruchały, Kraków 1997. Jelicz A., Wstęp [w:] Antologia poezji polsko-łacińskiej 1470-1543, Szczecin 1985. Kotarski E., Klemens Janicki, [w:] Pisarze staropolscy. Sylwetki, pod red. S. Grzeszczuka, Warszawa 1991, s. 377-406. Lis R., Klemens Janicki z tradycją wobec rozpaczy, Ogród 1990, nr 2 (4), s. 45-52. Ziomek J., Renesans, Warszawa 1999, s. 86-90.
