Knara
Z Wikipedii
Knara - (knaar, knarr, knorr, knörr) statek wikingów, który umożliwiał im podejmowanie wypraw handlowych i kolonizacyjnych, co było czymś całkiem nowym od ciągłych najazdów łupieskich. Na knarach i byrdingach, wiosła stosowane były głównie w porcie tak więc liczba wioślarzy była dość mała i nie przekraczała ośmiu. Warto tu dodać że w langskipach znajdowało się od 40 - 80 wioślarzy. Knary miały stosunkowo wysokie burty i jak inne łodzie wikingów były to konstrukcje otwarte. Poszycie było klinkierowe, ale zbudowane były z drewna sosnowego, a nie dębowego jak okręty wojenne. Miały natomiast ten sam kształt dziobu i rufy, wiosło sterowe znajdowało się na prawej burcie, a maszt z żaglem rejowym na śródokręciu .
[edytuj] Budowa knary
Zakrzywioną dziobnicę i stewę rufową uzyskiwano z pojedynczych kawałków drewna i przymocowywano do obu końców kila. Następnie kadłub budowano z nachodzących na siebie pasków poszycia, które mocowano gwoździami do kilu, dziobnicy i stewy rufowej. Deski podkładu mocowano do poprzecznych rozpór, aby nadać konstrukcji elastyczność, a zamocowane poprzecznie listwy stanowiły wzmocnienie dla ławek. Dolny koniec masztu tkwił w obudowie i na poziomie pokładu przechodził przez kloc jarzmowy lub, na okrętach wytwarzanych później, przez specjalny krzyżak.
To właśnie tak powstawał wikiński okręt z symetrycznie ukształtowanym kadłubem z zakrzywionymi końcami równej wysokości. Niewielkie zanurzenie, nawet przy dość dużym obciążeniu, pozwalało owym okrętom pływać blisko brzegu, a także po wodach śródlądowych, natomiast wysoki kil i stromo opadające dno redukowały dryf boczny, kiedy okręt szedł pod wiatr. Wiosła w knarach znajdowały się na końcach, a nie jak to miało miejsce w okrętach wojennych na całej długości.
