Koło garncarskie
Z Wikipedii
Koło garncarskie – urządzenie służące do wykonywania z gliny przedmiotów i narzędzi techniką toczenia.
W najprostszej formie koło garncarskie to dwie poziome tarcze-koła, zamontowane na wspólnej, pionowej osi i umieszczone w stojaku.
Dolne koło, które jest elementem napędowym urządzenia wprawianym w ruch obrotowy odpowiednimi ruchami nóg siedzącego przy nim garncarza, jest jednocześnie jego kołem zamachowym – utrzymującym w określonym przedziale czasu jego stałą rotację.
Górna tarcza to "warsztat" na którym odbywa się proces toczenia i formowania, w trakcie którego z kawałka gliny powstaje produkt o pożądanym kształcie i formie, poddawany następnie wypalaniu.
Wynalazek koła garncarskiego stanowi znaczący punkt na drodze rozwoju cywilizacji technicznej człowieka w dziedzinie technik wykonywania naczyń i narzędzi.
Przed wynalezieniem i zastosowaniem koła garncarskiego naczynia gliniane wykonywano różnymi metodami i technikami; miały one jednak zdecydowanie niższą wydajność i dawały najczęściej produkt o gorszej jakości.
[edytuj] Historia i pochodzenie
Wynalazek koła garncarskiego znany był już w starożytnym Egipcie. Mitologia egipska podaje, iż pradawny bóg Górnego Egiptu Chnum, stwórca człowieka, ulepił go z gliny na kole garncarskim. Wierzenia te ukazują jak ważnym narzędziem było koło garncarskie i jakim szacunkiem darzono rzemiosło garncarskie w starożytnych Egipcie.
Na ziemie dzisiejszej Polski wynalazek koła garncarskiego przybył prawdopodobnie ok. 300 roku p.n.e. wraz z Celtami.
Najbardziej znane w Polsce stanowisko archeologiczne w którym znaleziono ceramikę wytwarzaną na kole garncarskim znajduje się w okolicach krakowskiej Nowej Huty.
