Kościół Świętej Trójcy w Krakowie (ul. Krakowska)

Z Wikipedii

Kościół św. Trójcy - kościół bonifratrów, znajdujący się przy ulicy Krakowskiej 48 w Krakowie.

W 1688 biskup krakowski Jan Małachowski zezwolił trynitarzom (zakonowi powołanemu do wykupu jeńców chrześcijańskich z niewoli tureckiej) sprowadzić się do Krakowa. Nowi zakonnicy przybyli ze Lwowa i osiedlili się w klasztorze dominikanów.

Posiadłość na Kazimierzu otrzymali trynitarze od Józefa Adama Lubowieckiego, starosty oświęcimskiego. Budowę kościoła rozpoczęto w 1741, przerywając po dwóch latach z powodu kłopotów finansowych. Wznowiono prace budowlane w 1751, a nową świątynię konsekrował biskup Franciszek Potkański, sufragan krakowski w 1758. Po wymarciu trynitarzy w 1796 kościół zamieniono na magazyn wojskowy. W 1812 na mocy dekretu Fryderyka Augusta księcia warszawskiego kościół przejęli bonifratrzy - zakon, mający swoje klasztory w Polsce od 1609 (przeniesieni tutaj z likwidowanego kościoła św. Urszuli na Starym Mieście).

Kościół, zbudowany w stylu późnego baroku, posiada jedną z najpiękniejszych w Polsce fasad autorstwa Franciszka Placidiego, który przy jej projektowaniu wzorował się na dziełach Francesca Borrominiego.

Na sklepieniu nawy znajduje się polichromia, nawiązująca do historii trynitarzy - Najświętsza Maria Panna w otoczeniu aniołów i scena wykupu więźniów z niewoli przez św. Jana z Mathy.

W neobarokowym ołtarzu głównym znajduje się cudami słynąca figura Jezusa, poświęcona przez papieża Klemensa XIII i przekazana trynitarzom do Krakowa. Obecny ołtarz główny w 1940 konsekrował biskup sufragan krakowski Stanisław Rospond.

Ambona późnobarokowa z 3 ćwierci XVIII wieku w zwieńczeniu posiada posążki aniołków.

W 1991 odsłonięto pierwotne malowane ołtarze boczne, spośród malowideł w ołtarzach bocznych wyróżniają się przedstawienia św. Judy Tadeusza i św. Kajetana autorstwa Tadeusza Kuntze.

[edytuj] Bibliografia

Katalog zabytków sztuki w Polsce tom IV, miasto Kraków cz.V Kazimierz, Stradom, Kościoły i klasztory 2 pod red. Izabeli Rejduch-Samkowej i Jana Samka, Warszawa 1994