Kościół św. Ducha w Elblągu

Z Wikipedii

Kościół św. Ducha w Elblągu – część zespołu szpitalnego pw. św. Ducha, który powstał na mocy przywileju lokacyjnego wystawionego przez legata papieskiego, Wilhelma z Modeny 15 lutego 1242 r.

Początkowo były to zabudowania drewniane. Po pożarze, który strawił niemal całkowicie kościół i szpital, do odbudowy użyto cegieł. Kompleks ten pierwotnie służył jako przytułek dla bezdomnych i chorych.

Jego budowę rozpoczęto w XIII wieku. Od południowej strony zespół szpitalny otoczony był murem, który częściowo zachował się do dziś. W latach 1312-1467 był to naczelny szpital zakonu krzyżackiego, a wielki komtur pełnił jednocześnie funkcję wielkiego szpitalnika zakonu krzyżackiego. W następnych stuleciach był wielokrotnie przebudowywany i zmieniano również cel jego użyteczności.

W latach 1717-1772 były krzyżacki szpital pełnił funkcję kościoła garnizonowego wojsk polskich, później pruskich. Od marca 1807 do lutego 1808 r. mieściły się tam piekarnia i magazyn mąki, utworzone przez Francuzów przebywających w Elblągu w czasie trwania wojny francusko-pruskiej. W trakcie walk o miasto w 1945 r. zabudowania zespołu szpitalnego i kościoła uległy całkowitemu zniszczeniu. W wyniku działań wojennych w 1945 r. obiekt spłonął. Odbudowa zrujnowanego zabytku trwała kilka lat, a w 28 maja 1979 r. uroczyście otwarto tam bibliotekę.

Obecnie w odbudowanym budynku mieści się Wojewódzka Biblioteka Publiczna im. Cypriana Kamila Norwida. Biblioteka posiada unikalne zbiory (większość z czasów od XVI do XVIII wieku). Księgozbiór liczy około pół miliona egzemplarzy. Ponad 50000 woluminów stanowią zbiory o wysokiej wartości naukowej. Biblioteka jest w pełni skomputeryzowana.